Wiktor Krakor
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
24 listopada 1895 |
| Data i miejsce śmierci |
15 sierpnia 1958 |
| Wyznanie |
chrześcijańskie |
| Kościół |
rzymskokatolicki |
| Inkardynacja |
Zakon Pallotynów |
| Śluby zakonne |
18 października 1925 |
| Prezbiterat |
20 czerwca 1926 |
Wiktor Krakor (ur. 24 listopada 1895 w Jedzbarku koło Olsztyna, zm. 15 sierpnia 1958 w Olsztynie), polski duchowny katolicki, pallotyn, duszpasterz Polaków przebywających w Niemczech i Francji.
Pochodził z polskiej rodziny chłopskiej, był synem Józefa i Katarzyny z domu Kuk; inny Józef Krakor (1881-1961), również urodzony w Jedzbarku, był działaczem polskim na Warmii w okresie międzywojennym, propagatorem czytelnictwa, bibliofilem. Wiktor Krakor po ukończeniu gimnazjum w Wadowicach (1920) wstąpił tamże do nowicjatu i 21 września tegoż roku otrzymał sutannę. Pierwszą profesję złożył 18 października 1922 w Wadowicach na ręce ks. Alojzego Majewskiego, profesję wieczystą dokładnie trzy lata później na ręce ks. Alfonsa Męcikowskiego. Studia w zakresie filozofii i teologii, poza Wadowicami, odbywał w Limburg an der Lahn. Święcenia kapłańskie przyjął 20 czerwca 1926 z rąk arcybiskupa Adama Stefana Sapiehy w Krakowie. W Stowarzyszeniu Apostolstwa Katolickiego (wspólnocie pallotynów, do 1947 pod nazwą Pobożne Stowarzyszenie Misyjne) pełnił m.in. funkcje magistra nowicjatu w Sucharach (1929-1930) i rektora domu tamże (1930-1931). Był również administratorem kilku parafii - w Rajcy, Letniewie, Samsiecznie i Sobieszewie koło Gdańska. W okresie międzywojennym udzielał się jako kapelan Polaków mieszkających i pracujących w Niemczech (1926-1927). W latach 1932-1939 wyjeżdżał do pracy we Francji, gdzie razem z grupą polskich pallotynów (m.in. Franciszkiem Cegiełką, Czesławem Wędziochem, Franciszkiem Kilianem i Janem Szambelańczykiem) zajmował się opieką duszpasterską nad emigrantami zarobkowymi (krótko po wojnie, w 1946, w ramach kontynuacji tych prac sformowano Regię Miłosierdzia Bożego we Francji). W 1939 Wiktor Krakor zastąpił na krótko ks. Piotra Oramowskiego na stanowisku sekretarza Polskiej Misji Katolickiej we Francji.
Po wybuchu II wojny światowej pełnił posługę kapelana żołnierzy Wehrmachtu w Suchej Beskidzkiej i Wadowicach. Arcybiskup Sapieha zgłosił jego kandydaturę na wikariusza generalnego dla tych parafii archidiecezji krakowskiej, które znalazły się na terenie regencji katowickiej, ale władze hitlerowskie odmówiły zatwierdzenia, wskazując na "antyniemieckie nastawienie" Krakora.
Ks. Krakor zmarł w Olsztynie w sierpniu 1958, w Olsztynie został także pochowany (na cmentarzu św. Jakuba).
Jak wspominał polski misjonarz w Urugwaju ks. Józef Kotlęga, właśnie Wiktor Krakor, jeszcze jako kleryk, zainspirował go do wstąpienia do pallotynów.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- ks. Janusz Dyl SAC: Towarzyszyć polskim wychodźcom, "Miejsca Święte", 1 (121) 2007, s. 29-33.
- ks. Janusz Dyl SAC: Pallotyni w Polsce w latach 1907-1947, Redakcja Wydawnictw Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lublin 2001
- Tadeusz Oracki: Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla XIX i XX wieku (do 1945 roku), Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1983. ISBN 83-211-0411-8
- Wiktor Krakor w: Tadeusz Oracki: Słownik biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, tom II: G-K (pod redakcją Stanisława Gierszewskiego i Zbigniewa Nowaka), Gdańskie Towarzystwo Naukowe, Gdańsk 1994
- Wojciech Zenderowski: Ludzie Wielkiej Sprawy. Wiktor Krakor. w: "Wiadomości Barczewskie", nr 11 (104) z listopada 2000.