Wiktor Dawidkow

Wiktor Dawidkow
Виктор Иосифович Давидков
	20 zwycięstw
	generał pułkownik lotnictwa
Pełne imię i nazwisko	Wiktor Iosifowicz Dawidkow
Data i miejsce urodzenia	17 sierpnia 1913 ; Wasylówka
Data śmierci	2 lipca 2001
	Przebieg służby
Lata służby	1932–1977
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Wojskowe Siły Powietrzne
Główne wojny i bitwy	walki nad jeziorem Chasan; wojna zimowa; front wschodni (II wojna światowa)
	Odznaczenia
	; ;

Wiktor Iosifowicz Dawidkow (ros. Виктор Иосифович Давидков, ur. 4 sierpnia^?/17 sierpnia 1913 w Wasyliwce, zm. 2 lipca 2001 w Moskwie) – radziecki generał pułkownik lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego (1942)^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1932 skończył szkołę fabryczną w Zaporożu, pracował jako ślusarz-mechanik w kombinacie aluminiowym w Zaporożu, od maja do listopada 1932 służył w Armii Czerwonej w Leningradzie, później pracował jako ślusarz-mechanik w fabryce „Bolszewik” w Rodnikach w obwodzie iwanowskim. Od sierpnia 1933 ponownie służył w Armii Czerwonej, uczył się w Kaczyńskiej Wyższej Wojskowej Szkole Lotniczej dla Pilotów i później w wojskowej lotniczej szkole pilotów w Engelsie, został lotnikiem myśliwskim w Moskiewskim Okręgu Wojskowym i od września 1937 na Dalekim Wschodzie. Latem 1938 brał udział w walkach nad jeziorem Chasan jako dowódca klucza, a w lutym-marcu 1940 w wojnie z Finlandią; podczas wojny zimowej wykonał 30 lotów bojowych. Potem został lotnikiem-inspektorem, latem 1940 uczestniczył w zajmowaniu przez ZSRR Besarabii, a od czerwca 1941 w wojnie z Niemcami jako zastępca dowódcy i od listopada 1941 dowódca 131 lotniczego pułku myśliwskiego. Od czerwca do grudnia 1941 i ponownie od maja do lipca 1942 walczył na Froncie Południowym, w lipcu-sierpniu 1942 Froncie Północno-Kaukaskim, a od sierpnia do grudnia 1942 w składzie Północnej Grupy Wojsk Frontu Zakaukaskiego, brał udział w walkach obronnych w Mołdawii i na południu Ukrainy, operacji rostowskiej, barwienkowo-łozowskiej, w walkach o Charków i Kaukaz.

W czerwcu 1943 ukończył kursy doskonalenia kadry oficerskiej przy Akademii Wojskowo-Powietrznej, w lipcu 1943 został dowódcą pułku lotniczego, a w grudniu 1943 lotniczej dywizji myśliwskiej, od lipca do października 1943 walczył na Froncie Briańskim, a od grudnia 1943 do maja 1945 1 Ukraińskim, uczestniczył w operacji orłowskiej, briańskiej, żytomiersko-berdyczowskiej, korsuń-szewczenkowskiej, rówieńsko-łuckiej, proskurowsko-czerniowieckiej, lwowsko-sandomierskiej, sandomiersko-śląskiej, dolnośląskiej, górnośląskiej, berlińskiej i praskiej. Podczas wojny wykonał 434 loty bojowe, w walkach powietrznych zestrzelił osobiście 20 i w grupie 2 samoloty wroga. Po wojnie do czerwca 1947 dowodził dywizją lotniczą w Centralnej Grupie Wojsk w Austrii, a od lipca 1947 do listopada 1949 11 Lotniczym Korpusem Myśliwskim w Nadbałtyckim Okręgu Wojskowym, w 1951 ukończył Wyższą Akademię Wojskową i został zastępcą dowódcy 54 Armii Powietrznej we Władywostoku. Od września 1951 do stycznia 1953 dowodził wojskami Nadmorskiego Przygranicznego Rejonu Obrony Powietrznej i jednocześnie był zastępcą dowódcy 54 Armii Powietrznej, od stycznia 1953 do listopada 1959 był dowódcą 37 Armii Powietrznej w Północnej Grupie Wojsk w Legnicy, od listopada 1959 do lipca 1962 dowódcą 76 Armii Powietrznej w Leningradzkim Okręgu Wojskowym, od lipca 1962 do sierpnia 1963 dowodził specjalną grupą lotniczą na Kubie. Od sierpnia 1963 do kwietnia 1964 ponownie dowodził 76 Armią Powietrzną w Leningradzkim Okręgu Wojskowym, od kwietnia do sierpnia 1964 był naczelnikiem lotnictwa tego okręgu, od sierpnia 1964 do września 1968 I zastępcą dowódcy Lotnictwa Dalekiego Zasięgu, a 1968-1977 zastępcą naczelnika Akademii Wojskowo-Powietrznej w Monino, następnie zakończył służbę wojskową. W latach 1955–1963 był deputowanym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR 4 i 5 kadencji. W 1972 otrzymał tytuł kandydata nauk wojskowych.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

porucznik (25 maja 1938)
starszy porucznik (13 stycznia 1939)
kapitan (19 listopada 1940)
major (5 listopada 1941)
podpułkownik (21 stycznia 1943)
pułkownik (4 lutego 1944)
generał major lotnictwa (11 maja 1949)
generał porucznik lotnictwa (8 sierpnia 1955)
generał pułkownik lotnictwa (7 maja 1960)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (6 czerwca 1942)
Order Lenina (dwukrotnie – 5 listopada 1941 i 6 czerwca 1942)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie – 21 maja 1940, 11 kwietnia 1945, 3 listopada 1953 i 1 października 1963)
Order Suworowa II klasy (29 maja 1945)
Order Kutuzowa II klasy (19 sierpnia 1944)
Order Aleksandra Newskiego (30 sierpnia 1943)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie – 20 czerwca 1949 i 16 sierpnia 1983)
Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (30 kwietnia 1975)
Order Żukowa (25 kwietnia 1995)
Medal „Za zasługi bojowe” (3 listopada 1944)
Krzyż Walecznych (Polska Ludowa)

I inne.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Указ Президиума Верховного Совета СССР «О присвоении звания Героя Советского Союза начальствующему составу Военно-воздушных Красной Армии» от 6 июня 1942 года // Ведомости Верховного Совета Союза Советских Социалистических Республик : газета. – 1942. – 15 июня (№ 22 (181)). – С. 1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=6183 (ros.)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zdjęcia W. Dawidkow w 131 IAP

[1] Указ Президиума Верховного Совета СССР «О присвоении звания Героя Советского Союза начальствующему составу Военно-воздушных Красной Армии» от 6 июня 1942 года // Ведомости Верховного Совета Союза Советских Социалистических Республик : газета. – 1942. – 15 июня (№ 22 (181)). – С. 1.

[1]