Wiktor Bielski

Wiktor Bielski
	podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	20 grudnia 1898 ; Zagórze
Data śmierci	?
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ; Wojsko Polskie we Francji; Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	Batalion Strzelców Podhalańskich 7 Brygady Kadrowej Strzelców
Stanowiska	dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; kampania wrześniowa; kampania francuska
	Odznaczenia
	;

Wiktor Bielski (ur. 20 grudnia 1898 w Zagórzu, pow. będziński, zm. ?) – oficer dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, podpułkownik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 20 grudnia 1898 w Zagórzu, powiatu będzińskiego, jako syn Tomasza^[1]. Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem z dniem z 1 lipca 1920^[2]^[3]^[4]. W latach 20. był oficerem 1 pułku piechoty Legionów, stacjonującego w Wilnie^[5]^[6]^[7]. Następnie awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929^[8]. W latach 1930–1932 był słuchaczem II kursu w Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie (XI promocja)^[9]. Po ukończeniu kursu otrzymał tytuł oficera dyplomowanego. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. Pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Głównego na stanowisko kierownika samodzielnego referatu. Na tym stanowisku pomagał szefowi Wydziału Zaopatrywania ppłk. dypl. Pajączkowskiemu w „sprawach kolejowych, obliczaniu stanów liczebnych, sporządzaniu map i wykresów oraz odcinka gen. Fabrycego na wschodzie”^[11]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Naczelnego Wodza na stanowisku referenta w Wydziale Zaopatrywania^[12]. Razem z personelem Oddziału IV Sztabu NW został ewakuowany do Rumunii.

Po wybuchu II wojny światowej przedostał się na Zachód i wstąpił do armii polskiej we Francji. W stopniu majora został szefem sztabu 2 pułku Grenadierów Wielkopolskich i w tej funkcji uczestniczył w kampanii francuskiej 1940. Po upadku Francji trafił do Wielkiej Brytanii i został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. W stopniu podpułkownika objął stanowisko dowódcy 8 kompanii batalionu Strzelców Podhalańskich 7 Brygady Kadrowej Strzelców.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (przed 1923)
Krzyż Walecznych (czterokrotnie, przed 1923)
Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)^[13]
Srebrny Krzyż Zasługi (18 marca 1932)^[14]
Złota „Odznaka za Sprawność PZN” (1937)^[15]
Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[16]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-09-24] .
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 448.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 390.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 244.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 125.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 121.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 17.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 70.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 800.
↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 343.
↑ Pajączkowski-Dydyński 1940 ↓, s. 46-47.
↑ Pajączkowski-Dydyński 1940 ↓, s. 57.
↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 87 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
↑ Odznaki. Spis narciarzy odznaczonych Złotą Odznaką za Sprawność w sezonie 1936/37. W: Informacyjny kalendarz narciarski na sezon 1937–38. Wydawnictwo Polskiego Związku Narciarskiego, s. 238.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Jerzy Pajączkowski-Dydyński: Uzupełnienie sprawozdania, sygn. B.I.8a. IPMS, 1940-04-15. [dostęp 2020-09-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-07)].
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.

[1] Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-09-24] .

[CITEREFRocznik_Oficerski1923448-2] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 448.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924390-3] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 390.

[CITEREFRocznik_Oficerski1928244-4] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 244.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923125-5] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 125.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924121-6] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 121.

[CITEREFRocznik_Oficerski192817-7] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 17.

[CITEREFRocznik_Oficerski193270-8] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 70.

[CITEREFRocznik_Oficerski1932800-9] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 800.

[CITEREFRybkaStepan2003343-10] Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 343.

[CITEREFPajączkowski-Dydyński194046-47-11] Pajączkowski-Dydyński 1940 ↓, s. 46-47.

[CITEREFPajączkowski-Dydyński194057-12] Pajączkowski-Dydyński 1940 ↓, s. 57.

[13] M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[14] M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 87 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

[15] Odznaki. Spis narciarzy odznaczonych Złotą Odznaką za Sprawność w sezonie 1936/37. W: Informacyjny kalendarz narciarski na sezon 1937–38. Wydawnictwo Polskiego Związku Narciarskiego, s. 238.

[16] Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]