Wallace Smith (bokser)
| Pełne imię i nazwisko |
Wallace Bre Smith |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 kwietnia 1929 |
| Data i miejsce śmierci |
11 lipca 1973 |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
169 cm |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
lekka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
60 |
| Zwycięstwa |
31 |
| Przez nokauty |
18 |
| Porażki |
23 |
| Remisy |
6 |
Wallace Bre „Bud” Smith (ur. 2 kwietnia 1929[a] w Cincinnati w stanie Ohio, zm. 11 lipca 1973 tamże[1][2]) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii lekkiej.
Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]
Wziął udział w igrzyskach olimpijskich w 1948 w Londynie, gdzie dotarł do półfinału wagi lekkiej, w którym przegrał z Josem Vissersem z Belgii. Walkę o brązowy medal ze Svendem Wadem z Danii oddał walkowerem, zajmując ostatecznie 4. miejsce w swojej kategorii wagowej[3].
Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]
Rozpoczął karierę zawodowego boksera w 1948. Początkowo walczył ze zmiennym szczęściem, choć większość pojedynków wygrywał. W 1950 przegrał z przyszłym trzykrotnym mistrzem świata wagi lekkiej Jimmym Carterem, a w 1951 dwukrotnie pokonał go Virgil Akins. W 1951 zremisował z Orlando Zuluetą, a w 1953 z Johnnym Saxtonem, a także przegrał i dwukrotnie wygrał z Zuluetą. W 1954 zanotował dwie porażki z Joe Micelim, w tym jedną przez nokaut.
29 czerwca 1955 w Bostonie stanął do walki o mistrzostwo świata w wadze lekkiej z obrońcą tytułu Jimmym Carterem i niespodziewanie zwyciężył na punkty. W rewanżu 19 października tego roku w Cincinnati również wygrał na punkty. Wszystkie następne walki zawodowe Smith przegrał. W 1956 najpierw zanotował trzy porażki w walkach towarzyskich: z Larrym Boardmanem, z Tonym DeMarco i z Joe Brownem. Następnie 24 sierpnia tego roku w Nowym Orleanie zmierzył się w obronie tytułu z Joe Brownem i przegrał na punkty tracąc mistrzostwo. W trzeciej walce tych pięściarzy, która odbyła się 13 lutego 1957 w Miami Beach, nie udało mu się odzyskać tytułu, gdyż przegrał przez techniczny nokaut w 11. rundzie. Później stoczył jeszcze sześć przegranych walk (w tym z przyszłym mistrzem świata w wadze junior półśredniej Duilio Loi) i w 1958 zakończył karierę bokserską.
Tragiczna śmierć[edytuj | edytuj kod]
11 lipca 1973 Smith zginął w Cincinnati, gdy próbował uspokoić parę kłócącą się na ulicy. Mężczyzna wyciągnął broń i zastrzelił go[4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Inne źródła podają inną datę urodzenia: 15 kwietnia 1929 Bud Smith [online], olympedia.org [dostęp 2020-07-12] (ang.)., a nawet 22 kwietnia 1924 Wallace (Bud) Smith [online], boxrec.com [dostęp 2020-07-12] (ang.).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Piotr Osmólski: Leksykon boksu. Warszawa: Sport i Turystyka, 1989, s. 226. ISBN 83-217-2680-1.
- ↑ Wallace "Bud" Smith [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-03-03] (ang.).
- ↑ Bud Smith [online], olympedia.org [dostęp 2020-07-12] (ang.).
- ↑ Andrew Fruman, The Champion That Time Forgot: Wallace “Bud” Smith [online], The Cruelest Sport, 27 listopada 2011 [dostęp 2013-03-03] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrew Fruman, The Champion That Time Forgot: Wallace “Bud” Smith [online], The Cruelest Sport, 27 listopada 2011 [dostęp 2013-03-03] (ang.).
- Wallace "Bud" Smith [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-03-03] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Smitha [online], boxrec.com [dostęp 2013-03-03] (ang.).