Szpital Królowej Wiktorii
| |
| Nazwa angielska |
Royal Victoria Hospital |
|---|---|
| Data założenia |
1893 |
| Państwo | |
Położenie na mapie Montrealu  | |
Położenie na mapie Kanady  | |
Położenie na mapie Quebecu  | |
| 45°30′30″N 73°34′53″W/45,508261 -73,581450 | |
| Strona internetowa | |
Szpital Królowej Wiktorii (ang. Royal Victoria Hospital) popularnie nazywany "Royal Vic" jest szpitalem afiliowanym przy Uniwersytecie McGill w Montrealu. Położony jest na zboczu wzgórza Mont Royal nieopodal kampusu uniwersyteckiego w dzielnicy Ville Marie. Zaprojektowany został w stylu neogotyckim przez Henry'ego Snella, a budowę ukończono w 1893 roku. W dniu 26 kwietnia 2015 roku szpital został przeniesiony do nowych pomieszczeń w innej części miasta, nie podjęto jeszcze decyzji, jak istniejące budynki będą wykorzystane[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Szpital Królowej Wiktorii powstał w 1893 roku dzięki donacji dwóch szkockich imigrantów, którzy w 1887 roku przeznaczyli milion dolarów kanadyjskich na budowę szpitala i zakupili dziesięć akrów gruntu pod jego budowę na zboczu wzgórza Mont Royal[2]. Fundatorzy zastrzegli, że zarówno budynki szpitalne, jak i grunt, na którym się znajdują, będą na zawsze służyły celom leczniczym[3]. Intencją filantropów było, żeby Royal Vic był miejscem leczenia na wielkim kontynencie amerykańskim wszystkich pacjentów, niezależnie od ich rasy czy wyznania[4]. Początkowo w szpitalu pracowało 150 osób, w tym 14 lekarzy[5].
Szpital zyskał stopniowo ogólne uznanie jako znaczący ośrodek nauczania i praktyki medycznej. W 1920 roku stał się ośrodkiem badawczym Uniwersytetu McGill, a w 1929 roku dr Wilder Penfield założył Montrealski Instytut Neurologiczny[6], położony w bezpośrednim sąsiedztwie szpitala. W 1958 roku wykonano w szpitalu pierwszy w Brytyjskiej Wspólnocie Narodów udany przeszczep nerki[7]. Obecnie szpital jest częścią Centrum Zdrowia Uniwersytetu McGill[5].
Założenia architektoniczne szpitala były inspirowane nowogotyckim stylem Królewskiego Szpitala w Edynburgu[8], najstarszego szpitala w Szkocji wybudowanego w 1729 roku. Plan szpitala pozostawał pod wpływem pomysłów Florencji Nightingale jako szpital pawilonowy, w którym pomieszczenia dla chorych zaprojektowano tak, aby zapobiegać rozszerzaniu się zakażeń. Pierwszą część budynków szpitalnych ukończono w 1893 roku[5].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Szpital został zaprojektowany przez szkockiego architekta Henry'ego Snella, znanego specjalistę w dziedzinie projektowania szpitali. Zbudowany został z lokalnego kamienia wapiennego i charakteryzuje się obecnością elementów krenelażowych, romantycznych wieżyczek i krużganków położonych na narożach pawilonów mieszczących oddziały kliniczne i chirurgiczne.
Kolejne skrzydła szpitala budowano w tym samym stylu architektonicznym. Hotel dla pielęgniarek otwarto w 1905 roku, oddział położniczy w 1920, kolejne pawilony w latach 50. XX wieku, a ostatni budynek, mieszczący nowoczesny oddział intensywnej terapii w 1993 roku[5].
Pawilon Herseya[edytuj | edytuj kod]
Pawilon Herseya jest jednym z pierwszych hoteli dla pielęgniarek, specjalnie w tym celu wybudowanym w 1905 roku. W 1997 roku został określony jako pomnik historii narodowej Kanady w uznaniu jego roli dla kształcenia i rozwoju profesjonalnego pielęgniarek[9].
Nowe umiejscowienie szpitala[edytuj | edytuj kod]
26 kwietnia 2015 roku Szpital Królowej Wiktorii został przeniesiony do nowych budynków, wybudowanych na zasadzie partnerstwa publiczno-prywatnego. Budowa trwała pięć lat[10]. Nowy szpital jest wyposażony w najnowsze technologie medyczne, np. pierwszy w Kanadzie robot radiochirurgiczny typu Cyberknife[1][11].
Znani lekarze[edytuj | edytuj kod]
- Ppłk John McCrae – lekarz, poeta oraz żołnierz w I wojnie światowej, chirurg w czasie bitwy o Ypres.
- Norman Bethune – wynalazca przenośnego urządzenia do transfuzji krwi; działacz lewicowy, uczestnik hiszpańskiej wojny domowej i wojny chińsko-japońskiej
- Wilder Penfield – neurochirurg, założyciel Instytutu Neurologicznego w Montrealu
- Martin Henry Dawson – pierwszy w historii lekarz, który dokonał zastrzyku penicyliny pacjentowi w 1940 roku[12]
- Arthur Vineberg – kardiochirurg, który opracował w 1948 roku metodę pośredniej rewaskularyzacji serca (zabieg Vineberga)[13]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b La fin du Royal Victoria. [dostęp 2015-04-26].
- ↑ Dictionary of Canadian Biography - Donald Alexander Smith. [dostęp 2014-12-14].
- ↑ Elspeth Angus interviewed by the Montreal Gazette
- ↑ The Royal Victoria Hospital Site. [dostęp 2016-07-07].
- ↑ a b c d Neville Terry: The Royal Vic: The Story of Montreal's Royal Victoria Hospital, 1894-1994. Montreal: McGill-Queens University Press, 1994.
- ↑ Montreal Neurological Institute and Hospital, McGill University. [dostęp 2014-12-18].
- ↑ McGill University Health Centre (MUHC) Multi-Organ Transplant Program. [dostęp 2016-07-07].
- ↑ Royal Infirmary of Edinburgh History. [dostęp 2014-12-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-29)].
- ↑ Hersey Pavilion National Historic Site of Canada. [dostęp 2014-12-18].
- ↑ Planning the transfer of services to the Glen site. [dostęp 2014-12-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-02)].
- ↑ Technologies du futur dans le nouveau CUSM. [dostęp 2014-12-18].
- ↑ MARTIN HENRY DAWSON, GLADYS L. HOBBY. THE CLINICAL USE OF PENICILLINOBSERVATIONS IN ONE HUNDRED CASES. „JAMA”. 124 (10), s. 611-622, 1944. DOI: 10.1001/jama.1944.02850100001001. (ang.).
- ↑ Klinika Kardiochirurgii Dziecięcej w Krakowie. [dostęp 2014-12-17].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Photograph: Aerial View of the Royal Victoria Hospital circa 1925. McCord MuseumL’ancien hôpital Royal Victoria au coeur d’un plan d’aide aux itinérants
- Photograph: Royal Victoria Hospital circa 1918. McCord Museum
- L’ancien hôpital Royal Victoria au coeur d’un plan d’aide aux itinérants, Le Devoir 17 août 2020, Société
- L’ancien hôpital Royal Victoria, nouvelle porte d’accès au mont Royal, Radio-Canada. le 12 juin 2021