Stanisław Solon

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Solon
Ilustracja
por. Stanisław Solon (przed 1935)
porucznik rezerwy piechoty porucznik rezerwy piechoty
Data i miejsce urodzenia

23 września 1888
Załuż

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

44 Pułk Strzelców Kresowych

Stanowiska

dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Wojenny 1914-1918 (Francja)

Stanisław Solon (ur. 23 września 1888 w Załużu, zm. ?) – porucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 23 września 1888 w Załużu[1]. Był synem Jana i Antoniny z domu Hodzińskiej[1]. Według własnej relacji uczył się w C. K. Gimnazjum w Sanoku gdzie do 1905 ukończył IV klasę[2]. Od 1907 należał do Sokoła[2].

Po przerwaniu nauki wyemigrował do Ameryki Północnej[3]. Podczas I wojny światowej zgłosił się do formacji ochotniczych, po czym trafił do Francji i tam został przyjęty do wojsk polskich 26 października 1917[4]. Został przyjęty do Wojska Polskiego i w szeregach 44 pułku strzelców kresowych uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej[5]. 7 sierpnia 1920 został ranny[2]. Na stanowisku dowódcy 3 kompanii wyróżnił się podczas bitwy pod Wolicą Śniatycką 31 sierpnia 1920 (tzw. bitwa pod Komarowem)[6]. W tym roku był w stopniu porucznika[7] piechoty, potem zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[8][9]. W 1923, 1924 był oficerem 72 pułku piechoty w Radomiu[10][11]. W 1934 jako porucznik rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer przebywający stale zagranicą i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[12].

W połowie lat 30. mieszkał w Stanach Zjednoczonych w mieście Irvington[1]. Pracował tam w zawodzie ślusarza na stanowisku kierownika oddziału w fabryce samochodów[13]. W USA był członkiem PPS KON do 1926[2].

Był żonaty[2]. Jego córkami były Bronisława (ur. 1926), Leontyna (ur. 1928), Helena (ur. 1930)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]