Stanisław Hückel

Stanisław Hückel

Data i miejsce urodzenia	8 maja 1911 Lwów
Data i miejsce śmierci	20 lipca 1980 Gdańsk
profesor nauk technicznych
Specjalność: budownictwo wodne
Alma Mater	Politechnika Lwowska
Doktorat	9 stycznia 1960
Profesura	1962
Polska Akademia Nauk
Status	członek rzeczywisty
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Gdańska
Rektor Politechniki Gdańskiej
Odznaczenia

Grób profesora Stanisława Hückla na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku

Stanisław Maria Hückel (Hueckel) (ur. 8 maja 1911 we Lwowie, zm. 20 lipca 1980 w Gdańsku) – polski inżynier, wykładowca, rektor Politechniki Gdańskiej, członek PAN, autor projektów wodno-kanalizacyjnych, związany z budową/rozbudową wielu portów krajowych i zagranicznych.

Działalność naukowa i zawodowa

W latach 1929-1935 studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej, uzyskując dyplom na podstawie pracy dotyczącej projektu skrzyżowania swobodnego drogi z koleją oraz projektu konstrukcji narożnika mostu kratowego. W ramach praktyki w czasie studiów pracował w Urzędzie Morskim w Gdyni, nadzorując budowę nabrzeży, falochronów i pogłębianie basenów w porcie w Gdyni. Tam też pracował już po uzyskaniu dyplomu.

Nadzorował budowy portów w Wielkiej Wsi (później Władysławowie), Jastarni i Pucku. Był autorem licznych projektów, kierownikiem inwestycji morskich i wodno-kanalizacyjnych, a także niektórych robót drogowych w porcie i budowy mostów. Swoimi obliczeniami statycznymi i projektami wspomagał również innych inżynierów – m.in. przy instalacji wodno-kanalizacyjnej dla szpitala w Gdyni, regulacji rzeki Kaczej czy ujęcia wody dla Wejherowa i Rumi Janowa. Wykonywał także projekty dla Marynarki Wojennej. W latach 1938-1939 wiceprezes Związku Zawodowego Inżynierów Lądowych i Wodnych w Gdyni.

W 1940 wysiedlony z Gdyni, przeniósł się do Krakowa, gdzie do lipca 1944 pracował jako statyk i konstruktor w Urzędzie Budowlanym. Od 1945 pracował także w krakowskim Urzędzie Wojewódzkim, jednocześnie prowadząc dla techników budowlanych wykłady z zakresu zaopatrzenia wodnego.

W 1945 wrócił na wybrzeże, gdzie pracował w Biurze Odbudowy Portów (BOP) w Gdańsku-Wrzeszczu jako naczelnik Wydziału Projektów i Konstrukcji obiektów w portach Gdyni i Gdańska; zaangażowany później w działalność dydaktyczną, z funkcji tej zrezygnował w 1946. Uczestniczył w opracowywaniu wielu projektów dotyczących odbudowy i zagospodarowania terenów portowych.

Od 1 października 1945 został adiunktem Katedry Budownictwa Morskiego i Portów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej, gdzie prowadził wykłady z mechaniki gruntów i fundamentowania, hydrauliki i hydrologii. W 1950 nominowany na prof. nadzwyczajnego Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PG. W latach 1952-1954 był prorektorem Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej, natomiast w latach 1954-1956 pełnił funkcję rektora Politechniki Gdańskiej.

Współzałożyciel oraz redaktor naczelny czasopism Technika Morza i Wybrzeża (1946-1951), następnie Technika i Gospodarka Morska (1951-1953).

Od 1957 był zastępcą dyrektora, a od 1961 do 1973 – dyrektorem Instytutu Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku. 9 stycznia 1960 obronił pracę doktorską pt. Zdolność kotwiąca płyt pionowych i ukośnych pogrążonych w gruncie w świetle doświadczeń modelowych. W 1962 nominowany na prof. zwyczajnego.

Z ramienia Ministerstwa Żeglugi był rzecznikiem i konsultantem rozbudowy portów w Albanii, Chinach, na Kubie. Prowadził wykłady monograficzne we Francji, b. Jugosławii, Austrii, na Węgrzech, w b. Czechosłowacji, Holandii, Meksyku i USA.

Od 1962 był członkiem korespondentem PAN, od 1971 – członkiem rzeczywistym PAN, od 1962 – członek prezydium PAN. Od 1966 był członkiem korespondentem zagranicznym Akademii Nauk i Literatury w Tuluzie.

Autor 9 monografii, 300 artykułów naukowych i technicznych, członek wielu towarzystw naukowych. Wielokrotnie nagradzany, w tym Krzyżem Kawalerskim (1955) i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon IX, kwatera profesorów).

Najważniejsze prace

• Grodze (1959 i 1966),
• Zarys fundamentowania dla geologów (1967),
• Z dziejów hydromechaniki morskiej w Polsce (1969),
• Zakotwiczenia gruntowe w hydromechanice (1970),
• 4-tomowe Budowle morskie (1973–74)
• Zarys hydrotechniki morskiej (1976)

Bibliografia

• Pionierzy Politechniki Gdańskiej, Wyd. PG, Gdańsk 2005
• Pismo PG nr. 2/2007, s. 27

Linki zewnętrzne

• Bogusław Maziak, Naukowcy Politechniki Lwowskiej siłą napędową odbudowy i rozwoju polskiej Politechniki w Gdańsku od 1945 r.