Siergiej Gorszkow (generał)
Popiersie S. Gorszkowa na jego grobie | |
generał porucznik | |
Data i miejsce urodzenia |
20 września 1902 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1920–1946 |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
dowódca 206 Dywizji Strzeleckiej, 15 Dywizji Kawalerii, 5 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Siergiej Iljicz Gorszkow (ros. Сергей Ильич Горшков; ur. 7 września?/20 września 1902 we chutorze Olszanka, zm. 25 czerwca 1993 w Rostowie nad Donem) – radziecki wojskowy, generał lejtnant.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w chutorze Olszanka w obwodzie wołgogradzkim. Do 1919 roku prowadził gospodarstwo rolne, na terenach zajmowanych przez wojska białogwardyjskie.
W 1920 roku został powołany do Armii Czerwonej i skierowany do 7 kurs kawalerii w Borisoglebsku, gdzie był kursantem, a potem dowódcą drużyny kursantów. Kurs ukończył w 1912 rok. Będąc na kursie wziął udział w walkach przeciwko powstańcom w guberniach: tambowskiej, woroneskiej i riazańskiej. Za zasługi w walkach otrzymał Order Czerwonego Sztandaru.
Po zakończeniu walk w grudniu 1921 roku został skierowany do 2 szkoły kawalerii, którą ukończył w listopadzie 1922 roku. Został wtedy skierowany do 25 Dywizji Strzeleckiej, gdzie był dowódcą plutonu w 75 pułku strzeleckim oraz w samodzielnym szwadronie kawalerii. W kwietniu 1926 roku został skierowany do 51 pułku kawalerii 9 Dywizji Kawalerii stacjonującym w Hajsynie. Był tam dowódca plutonu w szkole pułkowej, komisarzem szwadronu, dowódcą i komisarzem wojskowym dywizjonu oraz zastępcą szefa sztabu pułku. W maju 1932 roku został szefem 4 wydziału dowództwa 9 Dywizji Kawalerii. Od marca do czerwca 1933 roku był słuchaczem wyższego kursu dowódczego kawalerii Armii Czerwonej. A po powrocie był komendantem szkoły młodszych dowódców w 52 pułku kawalerii, a potem został zastępcą szefa I wydziału dowództwa 9 Dywizji Kawalerii i szefem sztabu 52 pułku kawalerii. W kwietniu 1938 roku został zastępca dowódcy 14 Dywizji Kawalerii. W sierpniu 1938 roku został szefem wydziału personalnego dowództwa Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego, a od września 1940 roku zajmował takie same stanowisko w Odeskim Okręgu Wojskowym. W kwietniu 1941 roku został dowódcą nowo utworzonej 206 Dywizji Strzeleckiej w 7 Korpusie Strzeleckim tego okręgu.
Po agresji niemieckiej na ZSRR pozostał na tym samym stanowisku. Wziął udział w walkach pogranicznych, a potem w działaniach obrony Kijowa, w trakcie tych działań dywizja znalazła się w okrążeniu 22 września 1941 roku, a w dniu z grupą żołnierzy w dniu 20 listopada 1941 wyszedł z okrążenia będąc ranny w głowę. W listopadzie 1941 roku został dowódcą 15 Dywizji Kawalerii wchodzącej w skład Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego. Na czele tej dywizji wziął udział w lipcu 1942 roku w bitwie o Kaukaz, w czasie których dywizja wyróżniła i został przemianowana w 11 Gwardyjską Dywizję Kawalerii. Broniła ona głównego grzbietu Kaukazu, a następnie wzięła udział w walkach na kierunku Rostowa nad Donem. W maju 1943 roku został zastępcą dowódcy 5 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii. Na tym stanowisku wziął udział w walkach o wyzwolenie lewobrzeżnej Ukrainy i Mołdawii.
W kwietniu 1944 roku został dowódcą 5 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii i na jego czele wziął udział w operacji jasko-kiszyniowskiej, debreczyńskiej i budapeszteńskiej. W operacji debreczyńskiej dodatkowo pełnił obowiązki dowódcy grupy konno-zmechanizowanej 2 Frontu Ukraińskiego. Następnie na czele korpusu wziął udział w operacji wiedeńskiej.
Po zakończeniu wojny nadal dowodził korpusem do czasu jego rozformowania w 1946 roku. Następnie w marcu 1946 roku został słuchaczem wyższego kursu dowódczego w Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa.
W listopadzie 1946 roku został przeniesiony do rezerwy ze względu na stan zdrowia. Po przeniesieniu do rezerwy mieszkał w Rostowie nad Donem, gdzie brał udział w działaniach społecznych, m.in. był członkiem rady miejskiej.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- generał major (Генерал-майор) (27.08.1942 rozkaz nr 1439)
- generał lejtnant (Генерал-лейтенант) (13.09.1944 rozkaz nr 1241)
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order Lenina (dwukrotnie – 27.08.1942[1], 06.11.1945[2])
- Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie – 1923[3], 27.12.1941[4], 29.03.1943[5], 03.11.1944[6])
- Order Kutuzowa I st. (13.06.1944[7])
- Order Suworowa II st. (03.06.1944[8])
- Order Bohdana Chmielnickiego II st. (28.04.1945[9])
- Order Wojny Ojczyźnianej I st. (06.04.1985)
- Order Czerwonej Gwiazdy (28.10.1968)
- Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR”
- Medal „Za obronę Kijowa”
- Medal „Za obronę Kaukazu” (01.05.1944[10])
- Medal „Za zdobycie Budapesztu” (09.06.1945)
- Medal „Za wyzwolenie Belgradu”
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (09.05.1945)
- Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina”
- Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”
- Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
- Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
- Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
- Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
- Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
- Medal „W upamiętnieniu 1500-lecia Kijowa”
- Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania) (1944[11])
- Krzyż Walecznych (Polska)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 27.08.1942
- ↑ Указ Президиума Верховного Совета nr 223/101 z 06.11.1945
- ↑ Горшков Сергей : Курсант 7 Борисоглебских кавалерийских курсов: Прик.РВСР № 202: 1923 г.
- ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 27.12.1941
- ↑ Фронтовой приказ nr 72/н z 29.03.1943
- ↑ Указ Президиума Верховного Совета nr 219/139 z 03.11.1944
- ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 13.06.1944
- ↑ Награждающий Указ z 03.06.1944
- ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 28.04.1945
- ↑ Акт z 18.02.1945
- ↑ Wręczenie orderów brytyjskich oficerom Armii Czerwonej (Gazeta „Красная звезда” nr 111 z 11 maja 1944)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Praca zbiorowa: Великая Отечественная: Комкоры. Военный биографический словарь. T. 2. Moskwa: Кучково поле, 2006, s. 54-56. ISBN 5-901679-12-1. (ros.).
- Generałowie porucznicy Sił Zbrojnych ZSRR
- Czerwoni (wojna domowa w Rosji)
- Radzieccy dowódcy korpusów w II wojnie światowej
- Odznaczeni Orderem Lenina
- Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru
- Odznaczeni Orderem Suworowa
- Odznaczeni Orderem Kutuzowa
- Odznaczeni Orderem Bohdana Chmielnickiego
- Odznaczeni Orderem Wojny Ojczyźnianej I klasy
- Odznaczeni Orderem Czerwonej Gwiazdy
- Odznaczeni Orderem Imperium Brytyjskiego
- Cudzoziemcy odznaczeni Krzyżem Walecznych (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Medalem „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Odznaczeni Medalem Jubileuszowym „Za żołnierską dzielność. Na Pamiątkę 100-lecia Narodzin Włodzimierza Iljicza Lenina”
- Urodzeni w 1902
- Zmarli w 1993