Siedem cnót głównych
Siedem cnót głównych – katalog siedmiu najważniejszych cnót moralnych ustalony w średniowiecznej filozofii moralnej, z połączenia czterech cnót kardynalnych i trzech teologalnych.
Siedem cnót głównych to:
- wiara (łac. fides),
- nadzieja (łac. spes),
- miłość (łac. caritas),
- roztropność (łac. prudentia),
- sprawiedliwość (łac. iustitia),
- umiarkowanie (łac. temperantia),
- męstwo (łac. fortitudo).
Cnoty kardynalne[edytuj | edytuj kod]
Katalog czterech cnót naczelnych (roztropności, sprawiedliwości, umiarkowania i męstwa) ustalony został w starożytności przez Platona i przejęty przez późniejszych autorów. To, co znaczy każda z tych cnót, ulegało jednak zmianom, na które największy wpływ mieli Arystoteles, stoicy i Cyceron[2].
Pierwszy raz nazwy „cnoty kardynalne” użył św. Ambroży w dziele De officiis ministrorum (koniec IV w.), w którym dokonał też chrystianizacji cycerońskiej koncepcji cnót. Refleksja nad cnotami stała się ważnym tematem pisarzy okresu patrystycznego, np. Augustyna z Hippony[3].
Cnoty teologalne[edytuj | edytuj kod]
Odmienną genezę ma katalog trzech cnót teologalnych (teologicznych, boskich): wiary, nadziei, miłości. Wywodzą się one z pism Pawła z Tarsu, m.in. z Pierwszego listu do Koryntian[4]:
Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy Boga] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy: z nich zaś największa jest miłość. (1 Kor 13,12-13)[4][5]
Siedem cnót głównych[edytuj | edytuj kod]
Od XII w. zaczęto łączyć cztery cnoty kardynalne i trzy teologalne w nowy katalog: siedmiu cnót głównych. Dodatkowo przeciwstawiano je siedmiu wadom (występkom, grzechom) głównym[4]. Dużą rolę w upowszechnieniu tego katalogu miały: De quinque septenis Hugona ze św. Wiktora, Speculum morale pseudo-Wincentego z Beauvais oraz Suma teologiczna Tomasza z Akwinu[4].
Katalogi cnót odwoływały się do symbolicznego znaczenia poszczególnych liczb (trójki, czwórki i siódemki) i były łączone z innymi katalogami. W przypadku siedmiu cnót głównych było to: siedem grzechów, siedem sakramentów, siedem darów Ducha Świętego, siedem próśb Modlitwy Pańskiej, siedem słów Jezusa na krzyżu, siedem trąb i księga zamknięta na siedem pieczęci w Apokalipsie świętego Jana, a także siedem psalmów pokutnych[4].
Jednocześnie rozwijała się ikonografia siedmiu cnót. Alegorie cnót przedstawiane były najczęściej jako postacie kobiece lub aniołowie, z charakterystycznymi dla każdej z cnót atrybutami. Siedem cnót przedstawianych było w sposób statyczny lub w formie psychomachii – jako walczące lub tryumfujące nad siedmioma grzechami. Popularną w średniowieczu formą przedstawienia relacji między cnotami było drzewo cnót (arbor virtutum). Cnoty kardynalne były gałęziami niższymi, a teologalne wyższymi, przy czym najwyższą gałęzią była miłość (łac. caritas)[4][6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ North 1973 ↓, s. 375-477.
- ↑ North 1973 ↓, s. 368-370.
- ↑ Langan 1986 ↓.
- ↑ a b c d e f North 1973 ↓, s. 372.
- ↑ 1 Kor 13,12-13.
- ↑ Wegner 1989 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Joh Langan, Cardinal Virtues, [w:] James F. Childress, John MacQuarrie (red.), A New Dictionary of Christian Ethics, SCM Press, 1986, s. 76–77.
- Helen F. North, Temperance (Sophrosyne) and the Canon of the Cardinal Virtues, [w:] Philip G. Wiener (red.), Dictionary of the History of Ideas, t. 4, New York: Charles Scribner’s Sons, 1973, s. 365–378.
- Helena Wegner, Cnót katalogi, [w:] Romuald Łukaszyk, Ludomir Bieńkowski, Feliks Gryglewicz (red.), Encyklopedia Katolicka, t. III, Lublin: Wydawnictwo Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1989, s. 527–530.