Seweryn Wilimowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Seweryn Wilimowski
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

14 grudnia 1894
Lwów

Data śmierci

1 sierpnia 1977

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

4 Brygada Ochrony Pogranicza
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VII

Stanowiska

szef sztabu brygady

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Seweryn Józef Leopold Wilimowski (ur. 14 grudnia 1894 we Lwowie, zm. 1 sierpnia 1977) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Seweryn Józef Leopold Wilimowski urodził się 14 grudnia 1894 roku w rodzinie Leopolda (1863–1943) i Anieli z Kozłowskich (1865–1932)[1] we Lwowie[2].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. Armii. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1917 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Jego oddziałem macierzystym był Galicyjski Pułk Piechoty Nr 30 ze Lwowa[3].

Do Wojska Polskiego został przyjęty w stopniu podporucznika z byłej c. i k. Armii[4]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Obozie Internowanych Nr 5 w Strzałkowie, a jego oddziałem macierzystym był 56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej[5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1359. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 56 pułk piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie[6]. W 1923 roku pełnił służbę w Oddziale V Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu, pozostając oficerem nadetatowym 56 pp[7]. W maju następnego roku został przeniesiony do 57 pułku piechoty wielkopolskiej w Poznaniu[8][9]. Z dniem 20 lipca 1925 roku został przydzielony do oddziału macierzystego (57 pp) z jednoczesnym przeniesieniem służbowym na okres trzech miesięcy do 7 pułku strzelców konnych wielkopolskich w Poznaniu celem praktycznego zapoznania się z organizacją, uzbrojeniem i regulaminami kawalerii. Z dniem 1 listopada 1925 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1925/1927. Z dniem 28 października 1927 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[10]. W 1928 roku był szefem sztabu 4 Brygady Ochrony Pogranicza w Czortkowie. Z dniem 1 listopada 1930 roku został przeniesiony z KOP do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[11][12][13][14]. Z dniem 1 czerwca 1934 roku został skierowany na miesięczną praktykę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Z dniem 30 czerwca 1934 roku został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII[15]. W latach 1935–1939 był starostą powiatu krotoszyńskiego.

Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się do Żółkwi, a po wkroczeniu wojsk sowieckich przekroczył granicę z Rumunią. Tam był przez kilka miesięcy internowany, w marcu 1940 przedostał się do Francji[16]. W Wojsku Polskim we Francji zarządzeniem Wodza Naczelnego z dniem 3 maja 1940 został awansowany na stopień majora piechoty[17], służył w Oddziale III Sztabu Naczelnego Wodza[16]. W czerwcu 1940 przedostał się do Wielkiej Brytanii, w latach 1940-1942 służył w kwatermistrzostwie I Korpusu, od 1942 w kwatermistrzostwie Sztabu Generalnego[16]. W 1946 powrócił do Polski, od 1947 pracował w ekspozyturze Polskiej Żeglugi na Odrze w Golęcinie, od 1950 w ekspozyturze Polskiej Żeglugi na Odrze we Wrocławiu[16].

Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną Aleksandrą z Kiewnarskich (1897–1943) miał syna Seweryna (ur. 11 lutego 1922 w Poznaniu, zm. 8 listopada 1980 w Szczecinie), który w okresie okupacji należał do AK. Był żołnierzem Kedywu Podokręgu AK Rzeszów, kierowanego przez Zenona Sobotę ps. „Świda”. Po wojnie, będąc kierownikiem w Centrali Przeładunków Węglowych na Wybrzeżu „Huk” zatrudniał ludzi niewykwalifikowanych w obsługiwaniu parowozów przetokowych, przez co dochodziło do częstych awarii[18]. Jego drugą żoną była Irena Kierska z Urbanowskich h. Prus (1904–1991)[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego ↓.
  2. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-04-14].
  3. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 340, 546.
  4. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 127.
  5. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 175, 944.
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 60.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 101, 284, 416, w tym roku zajmował 1239. lokatę na liście starszeństwa oficerów zawodowych piechoty.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 29 maja 1924 roku, s. 302.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 262, 360.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 130, 192, w tym roku zajmował 397. lokatę na liście starszeństwa oficerów zawodowych piechoty.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 307.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 471, w tym roku zajmował 174. lokatę na liście starszeństwa oficerów zawodowych piechoty.
  13. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 12.
  14. ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 38, w tym roku zajmował 165. lokatę na liście starszeństwa oficerów zawodowych piechoty.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 247, 287.
  16. ↑ a b c d Janusz Mierzwa Słownik biograficzny starostów Drugiej Rzeczypospolitej. Tom 2, wyd. LTW, Łomianki 2022, s. 318–320.
  17. ↑ Maria Fieldorf, Leszek Zachuta: Generał August Emil Fieldorf 1895–1953. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2013, s. 188. ISBN 978-83-7629-453-7.
  18. ↑ IPN Sz 009/975 ↓.
  19. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi w służbie państwowej”.
  20. ↑ M.P. z 1939 r. nr 143, poz. 336 „za zasługi na polu podniesienia hodowli koni”.
  21. ↑ M.P. z 1929 r. nr 216, poz. 508 „za zasługi w służbie granicznej”.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 43.
  23. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 546.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Seweryn_Wilimowski&oldid=72195153”