SM Tb IV

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SM Tb IV
Ilustracja
Jednostka siostrzana SM Tb IV, SM Tb I
Klasa

torpedowiec

Typ

Tb I

Historia
Stocznia

STT(inne języki), Triest

Położenie stępki

7 maja 1909

Wodowanie

2 grudnia 1909

 K.u.K. Kriegsmarine
Nazwa

SM Tb IV → SM Tb 4

Wejście do służby

31 grudnia 1909

Wycofanie ze służby

1 listopada 1918

Los okrętu

przyznany Włochom w 1920, złomowany

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

normalna: 116 ton

Długość

44,2 metra na wodnicy

Szerokość

4,4 metra

Zanurzenie

1,45 metra

Napęd
1 maszyna parowa potrójnego rozprężania,
2 kotły,
moc 2500 KM, 1 śruba
Prędkość

28 węzłów

Uzbrojenie
2 działa kal. 47 mm (2 x I)
Wyrzutnie torpedowe

2 × 450 mm (2 x I)

Załoga

20

SM Tb IV – austro-węgierski torpedowiec z początku XX wieku, jedna z sześciu jednostek typu Tb I. Okręt został zwodowany 2 grudnia 1909 roku w stoczni STT(inne języki) w Trieście, po czym wszedł do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine 31 grudnia 1909 roku. W 1910 roku oznaczenie numeryczne jednostki zmieniono z cyfry rzymskiej na arabską (Tb 4). Okręt wziął czynny udział w I wojnie światowej, a w wyniku podziału floty po upadku Austro-Węgier został w 1920 roku przyznany Włochom i następnie złomowany.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

Prace nad projektem nowoczesnych przybrzeżnych torpedowców rozpoczęły się w Austro-Węgrzech w 1905 roku[1]. Komitet Techniczny Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine przedstawił trzy różne projekty jednostek o wyporności 110 ton, różniące się głównie układem napędowym (maszyny parowe lub turbiny)[2][3]. Nie mając wystarczających doświadczeń z eksploatacją napędu turbinowego, w 1907 roku Komitet Techniczny zaprezentował ostateczny projekt napędzany maszynami parowymi z kotłami opalanymi ropą naftową[2][3]. W celach porównawczych wysłano zapytania ofertowe do zagranicznych stoczni Germania, Schichau i Yarrow(inne języki), ale po analizie najlepszy okazał się projekt rodzimy[2][3]. Początkowo w stoczni Stabilimento Tecnico Triestino(inne języki) (STT) w Trieście złożono zamówienie na osiem okrętów tego typu, ale liczbę tę zmniejszono wkrótce do sześciu, gdyż zdecydowano się wybudować w stoczni Danubius(inne języki) we Fiume kolejnych sześć jednostek lekko zmodyfikowanego typu Tb VII[2][3]. Torpedowce charakteryzowały się dwukominową sylwetką z wypukłym pokładem dziobowym („skorupa żółwia”), niewielką nadbudówką i pojedynczym masztem ustawionym w części rufowej[1]. Mimo niewielkiej wyporności okręty typu Tb I mogły operować przy stanie morza 5–6[2][3]. Jednostki te były pierwszymi okrętami we flocie austro-węgierskiej wyposażonymi w kotły opalane wyłącznie paliwem płynnym, przez co nazywane były „okrętami naftowymi”[1][4].

Okręt zbudowany został w stoczni STT w Trieście (pod numerem stoczniowym 396)[2][4]. Stępkę torpedowca położono 7 maja 1909 roku, a zwodowany został 2 grudnia 1909 roku[2][4].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

SM Tb IV był przybrzeżnym torpedowcem o długości na wodnicy 44,2 metra (43,3 metra między pionami), szerokości 4,4 metra i zanurzeniu 1,45 metra[2][4][a]. Wyporność normalna wynosiła 116 ton[2][3]. Okręt napędzany był przez trzycylindrową pionową maszynę parową potrójnego rozprężania o mocy 2500 KM, do której parę dostarczały dwa opalane paliwem płynnym kotły wodnorurkowe typu Yarrow[2][3][b]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć maksymalną prędkość 28 węzłów[2][3][c].

Okręt wyposażony był w dwie pojedyncze wyrzutnie torped kalibru 450 mm, po jednej w części dziobowej i rufowej[1][3]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działa kalibru 47 mm SFK L/44[1][2]. Jednostka wyposażona była w reflektor, umieszczony na platformie przed pierwszym kominem[5].

Załoga okrętu składała się z 20 oficerów i marynarzy[1][4].

Służba[edytuj | edytuj kod]

SM Tb IV został wcielony do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine 31 grudnia 1909 roku[4][6]. W 1910 roku oznaczenie torpedowca zmieniono z cyfry rzymskiej na arabską (SM Tb 4)[1][2]. Przed wybuchem I wojny światowej torpedowiec brał udział w manewrach i ćwiczeniach floty austro-węgierskiej[1]. W momencie wybuchu działań wojennych SM Tb 4 wraz z siostrzanymi jednostkami SM Tb 3, SM Tb 5 i SM Tb 6 wchodził w skład 17. i 18. Grupy Torpedowców Sił Obrony Lokalnej w Lussin[1][7]. Jednostka pełniła głównie służbę patrolową wokół baz, eskortowała zespoły okrętów i używana była do trałowania[1][5]. W nocy z 23 na 24 maja 1915 roku SM Tb 4, SM Tb 1 i SM Tb 2 wzięły udział w bombardowaniu prowincji Ankona[8]. 31 lipca 1916 roku SM Tb 4 i SM Tb 6 uczestniczyły w akcji zdobycia włoskiego okrętu podwodnego „Giacinto Pullino”, który utknął na mieliźnie pomiędzy wyspami Unie a Galiola[9]. Pomiędzy 28 grudnia 1916 roku a końcem lutego 1917 roku SM Tb 4, SM Tb 5, SM Tb 6, SM Tb 27, SM Tb 33 i SM Tb 34 brały udział w akcjach trałowania wód przybrzeżnych i szlaków żeglugowych, neutralizując kilkadziesiąt min typu Tosi[10]. Pod koniec października 1917 roku SM Tb 4, SM Tb 6 i SM Tb 9 uczestniczyły w działaniach floty związanych z bitwą pod Caporetto[11].

Z powodu rozpadu monarchii habsburskiej 1 listopada 1918 roku na jednostce opuszczono po raz ostatni banderę KuKK[12]. W wyniku przeprowadzonego w styczniu 1920 roku podziału floty austro-węgierskiej Tb 4 został przyznany Włochom[4][13] i następnie złomowany[1][2].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 340, Koszela 2019 ↓, s. 175 i Csonkaréti 2004 ↓, s. 311 podają, że szerokość wynosiła 4,3 metra, a zanurzenie 1,2 metra
  2. ↑ Greger 1976 ↓, s. 56 podaje, że nominalna moc siłowni wynosiła 2300 KM, a maksymalna 2600 KM.
  3. ↑ Greger 1976 ↓, s. 56 podaje, że prędkość maksymalna wynosiła 26 węzłów.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Koszela 2019 ↓, s. 175.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Gogin 2024 ↓.
  3. ↑ a b c d e f g h i Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 340.
  4. ↑ a b c d e f g Greger 1976 ↓, s. 56.
  5. ↑ a b Samek 2012 ↓, s. 139.
  6. ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 310.
  7. ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 274.
  8. ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 68, 71.
  9. ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 114.
  10. ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 128.
  11. ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 131.
  12. ↑ Rochowicz 2003 ↓, s. 43.
  13. ↑ Rochowicz 2003 ↓, s. 46–47.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Károly Csonkaréti: Marynarka wojenna Austro-Węgier w pierwszej wojnie światowej 1914-1918. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2004. ISBN 83-918940-3-7.
  • Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Ivan Gogin: TB.I torpedo boats (1909-1910). Navypedia. [dostęp 2024-05-19]. (ang.).
  • René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1976. ISBN 0-7110-0623-7. (ang.).
  • Witold Koszela: Zapomniana flota. Okręty Austro-Węgier w I wojnie światowej. Oświęcim: Napoleon V, 2019. ISBN 978-83-8178-199-2.
  • Robert Rochowicz. Losy okrętów floty Austro-Węgier po 30 października 1918 roku. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4-5 (41), 2003. ISSN 1426-529X. 
  • Andrzej Samek: Flota, której już nie ma. Kraków: Wydawnictwo Politechniki Krakowskiej, 2012. ISBN 978-83-7242-678-9.
Torpedowce typu Tb I

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=SM_Tb_IV&oldid=73807081”