Patrolowce typu Patrol 240 Baltic
.JPG)
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy |
|
| Stocznia |
Baltic Workboats, Nasva |
| Wejście do służby |
2008 |
| Zbudowane okręty |
4 (co najmniej) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
pełna 51 t |
| Długość |
23,7 m |
| Szerokość |
5,7 m |
| Zanurzenie |
1,35 m |
| Napęd |
2 silniki wysokoprężne Scania DI16 M43 o mocy po 550 kW, 2 śruby |
| Prędkość |
21 węzłów |
| Zasięg |
500 Mm |
| Załoga |
do 9 |
| Uzbrojenie |
1 km PK 7,62 mm |
Patrolowce typu Patrol 240 Baltic (Patrol 24 Baltic) – typ okrętów patrolowych budowanych w Estonii dla celów ochrony granicy. Dwie jednostki znajdują się w służbie polskiego Morskiego Oddziału Straży Granicznej od 2010 roku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Projekt szybkiej jednostki patrolowej Patrol 24 został opracowany przez estońską stocznię Baltic Workboats AS. Oznaczenie 24 pochodzi od długości w metrach[1]. Służą w straży granicznej Łotwy („Rānda” (RK 20) od 2008 roku) i Estonii („Valve” (PVL 112) od 2010 roku)[1].
Dwa patrolowce typu Patrol 24 Baltic (numer projektu 90077), określane w Polsce jako Patrol 240 Baltic, zostały zamówione 6 stycznia 2009 roku w stoczni Baltic Workboats A/S w Nasva w ramach rządowego programu modernizacji Straży Granicznej[2]. Producent zwyciężył w przetargu na budowę tych jednostek, o wartości 24,888 mln zł[3]. 11 maja 2010 r. zamówione jednostki dotarły do Polski, po szkoleniu załóg, po czym 24 czerwca 2010 r. miało miejsce nadanie nazw i podniesienie bandery w Kaszubskim Dywizjonie Straży Granicznej w Gdańsku-Westerplatte. Jednostki otrzymały numery burtowe SG-111 i SG-112 i nazwy odpowiednio: „Patrol 1” i „Patrol 2” (matkami chrzestnymi zostały odpowiednio minister Elżbieta Bieńkowska i wiceminister infrastruktury Anna Wypych-Namiotko)[2]. Zastąpiły w służbie dwa starsze kutry patrolowe projektu 90: SG-142 i SG-145[4].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Klasyfikowane w Polsce jako pomocnicze jednostki patrolowe, przeznaczone są do służby dozorowej i patrolowej w odległości do 20 mil morskich od brzegu, zabezpieczenia dla działań lekkich jednostek i działań płetwonurków[2]. Konstrukcja jest jednokadłubowa, zaprojektowana zgodnie z przepisami Polskiego Rejestru Statków. Kadłub i nadbudówka są wykonane ze stopu lekkiego. Nadbudówka jest posadowiona na elastycznych fundamentach w celu zmniejszenia wibracji[2]. Jednostki mają pochylnię rufową z elektryczną wciągarką dla operowania 5-metrowej łodzi hybrydowej[2]. Załogę stanowi 4–6 osób, ponadto 3–5 osób grupy inspekcyjnej[2]. Jednostki nie mają stałego uzbrojenia, jedynie podstawę słupkową na dziobie do montowania karabinu maszynowego rodziny PK kalibru 7,62 mm[2]. Wyposażenie uzupełnia wciągarka hydrauliczna do podejmowania nielegalnych sieci połowowych, dwa reflektory szperacze na dachu nadbudówki i kamera manewrowa na rufie[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 238, 500.
- ↑ a b c d e f g h Tomasz Grotnik. Nowe jednostki pływające dla MOSG. „Morze, Statki i Okręty”. 7/2010. XV, s. 19, lipiec 2010. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1426-529X.
- ↑ Kronika MOSG im. płk. Karola Bacza. Nowe jednostki pływające. „Morze, Statki i Okręty”. 2/2009. XIV (86), s. 16, luty 2009. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1426-529X.
- ↑ Przemysław Gurgurewicz, 25-lecie morskiej Straży Granicznej, „Raport - Wojsko Technika Obronność” nr 06/2016, s.36
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Grotnik: Nowe jednostki pływające dla MOSG, „Morze, Statki i Okręty” nr 7/2010, s. 19.
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).