Otloh z St. Emmeram

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Otloh z St. Emmeram
Data urodzenia

ok. 1010

Data śmierci

23 listopada krótko po 1070

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

OSB

Prezbiterat

Multimedia w Wikimedia Commons
Rękopis Otloha

Otloh z St. Emmeram (także Otloh od św. Emmerama; ur. ok. 1010, zm. 23 listopada krótko po 1070 w Ratyzbonie[1]) – benedyktyn z klasztoru św. Emmerama w Ratyzbonie, pisarz i nauczyciel.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Otloh pochodził z zamożnej rodziny z Bawarii[1]. W młodości został wysłany na naukę do klasztoru w Tegernsee[1][2][3][4]. Później przebywał w Hersfeld[1][3][4]. Zyskał renomę znakomitego kaligrafa[1][3] i pracował w licznych skryptoriach, działał m.in. na terenie Frankonii[1]. Początkowo był kapłanem, ale w 1032 wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru św. Emmerama w Ratyzbonie[1][2][3][4]. Tu stanął na czele klasztornej szkoły[1][3][4], w której uczył m.in. Wilhelma z Hirsau. Znane są jego pobyty w klasztorach w Fuldzie i Monte Cassino[1]. W 1062 opuścił klasztor św. Emmerama wskutek sporu z miejscowym biskupem[1][3][4]. Przeniósł się wówczas do klasztoru w Fuldzie, a w 1066 do Amorbach. Powrócił do św. Emmerama w 1067[1][2][3][4].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Początkowo Otloh był zainteresowany pogańskimi autorami, np. Lukanem, jednak szybko porzucił ich, uznając za nieodpowiednich dla zakonników i zwrócił się ku Biblii[5][3][4][6]. Jest autorem licznych dzieł, z których wiele zawiera wątki autobiograficzne, często też cytuje w nich swoje wcześniejsze prace[1]. Zakres takich odniesień jest niespotykany we wcześniejszej literaturze średniowiecznej; ma służyć jako przykład dla innych duchownych i zakonników[7]. W powstałym ok. 1032 traktacie De doctrina spirituali opisuje podłoże swej własnej „konwersji”[1]. W Liber visionum opisuje m.in. wizje, które miał w zwrotnych momentach swego życia[8]. W jednej z pierwszych autobiografii średniowiecznych[6] Liber de temptatione cuiusdam monachi zawarł m.in. szczegółową listę swych dzieł oraz przepisanych przez siebie manuskryptów[1][9], a także opis sporu, który spowodował opuszczenie przezeń klasztoru w Ratyzbonie[9].

Był autorem licznych prac hagiograficznych, m.in. w Ratyzbonie napisał żywot związanego z tutejszym opactwem św. Wolfganga, a w Fuldzie patrona tego opactwa św. Bonifacego[1][3][4]. Pod koniec życia napisał zbiór żywotów świętych Vita s. Magni. Zebrał sentencje potrzebne do nauczania w Libellus proverbiorum oraz napisał Liber de admonitione clericorum et laicorum i kompilację De cursu spirituali[1]. W rozprawie Dialogus de III quaestionibus zawarł rozważania na temat obecności zła w świecie – stwierdził tu m.in., że świat, w którym dobro może zwyciężać zło, jest lepszy od świata, w którym nie ma wolnej woli, oraz że Bóg ukarał za grzech pierworodny nie tylko Adama i Ewę, ale i wszystkich ich potomków, ponieważ każdy człowiek na ich miejscu także by go popełnił[5]. Otloh w swej twórczości zwalczał dialektykę, a za jedyne i wyłącznie niezawodne źródło poznania i wiedzy uważał Biblię. W jego pismach pojawia się jednak myślenie filozoficzne i posługuje się on dialektyką, co wskazuje na rozdarcie między głoszonym przeczeniem rozumu i jego uznaniem[6]. Jest uznawany za najwybitniejszego pisarza duchowego w Niemczech swoich czasów[2].

Otloh jest także uważany za autora fikcyjnego sprawozdania z przeniesienia szczątków św. Dionizego do klasztoru św. Emmerama[1][4], a także twórcę innych fałszywych dokumentów na korzyść klasztoru św. Emmerama[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Stephan Müller: Otloh von Sankt Emmeram (Otloch, Otlohc, Othloch, Othlochus). W: Neue Deutsche Biographie. T. 19. Berlin: Duncker & Humblot, 1999, s. 646–647. ISBN 3-428-00288-1.
  2. ↑ a b c d Wilhelm Blum: Otloh von St. Emmeram. W: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon. T. 6. Herzberg: Verlag Traugott Bautz, 1993, kol. 1339–1340. ISBN 978-3-88309-044-3.
  3. ↑ a b c d e f g h i Wilhelm Wattenbach: Otloh. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 24. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1887, s. 546.
  4. ↑ a b c d e f g h i j Francis Mershman: Othlo. W: Catholic Encyclopedia. T. 11. New York: Robert Appleton Company, 1909. (ang.).
  5. ↑ a b Giulio D’Onofrio: History of Theology. T. II: The Middle Ages. Collegeville: Liturgical Press, 2008, s. 138–139. ISBN 978-0-8146-5916-8.
  6. ↑ a b c Jan Legowicz: Historia filozofii średniowiecznej Europy zachodniej. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Naukowe, 1986, s. 268–270. ISBN 83-01-05224-4.
  7. ↑ Brian Patrick McGuire: Friendship and Community: The Monastic Experience 350 – 1250. Ithaca – London: Cornell Univeristy Press, 2010, s. 196. ISBN 978-0-8014-7672-3.
  8. ↑ Jean-Claude Schmitt: The Conversion of Herman the Jew: Autobiography, History, and Fiction in the Twelth Century. Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 2010, s. 86–89. ISBN 978-0-8122-4254-6.
  9. ↑ a b Jay Rubenstein: Guibert of Nogent: Portrait of a Medieval Mind. New York – London: Routledge, 2002, s. 76. ISBN 0-415-93970-4.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Otloh_z_St._Emmeram&oldid=65349176”