Oblężenie Placencji (69)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oblężenie Placencji
Rok czterech cesarzy
Ilustracja
Moneta z wizerunkiem Witeliusza
Czas

69 n.e.

Miejsce

Placencja (Placentia, Piacenza)

Terytorium

Italia

Wynik

zwycięstwo wojsk Otona

Strony konfliktu
wojska Otona wojska Witeliusza
Dowódcy
Tytus Westrycjusz Spurynna Aulus Cecyna Alienus
Siły
20 000 40 000
Straty
nieznane wysokie
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata, u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
45,05000°N 9,70000°E/45,050000 9,700000

Oblężenie Placencji – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 69 n.e. w czasie wojny domowej w Imperium Rzymskim (tak zwany rok czterech cesarzy).

W roku 69 po wstąpieniu Marka Salwiusza Otona na tron, w kierunku Rzymu wyruszyły zbuntowane oddziały wojskowe Aulusa Witeliusza. Wojska te składały się głównie z żołnierzy stacjonujących w Galii, Germanii, Brytanii i Hiszpanii. Po wkroczeniu do Italii, Witeliusz podzielił swoją armię, wydzielając oddział pod wodzą Cecyny, który pomaszerował na Rzym. W tym samym czasie Oton zwołał nowe zaciągi, przygotowując się do obrony[1].

W marcu 69 cesarz wyruszył na czele 25 000 ludzi w kierunku nadciągających sił Cecyny, których liczebność przewyższała znacznie siły cesarza. Pod koniec marca wojska Cecyny podeszły pod Placencję, gdzie znajdowały się siły cesarskie dowodzone przez Tytusa Westrycjusza Spurynnę. Podjęte już pierwszego dnia ataki sił Cecyny rozbiły się o dobrze zorganizowaną obronę wojsk cesarskich, które zadały przeciwnikowi duże straty. Z nastaniem ranku wojska Witeliusza ponowiły szturm na miasto, podkopując się pod mury i próbując wysadzić bramy. I tym razem atak został odparty, a wielu żołnierzy zostało pogrzebanych pod zrzuconymi z murów głazami. Po tej klęsce Cecyna zdecydował się na odstąpienie od oblężenia miasta, kierując się ku Cremonie[2][3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Gazda 2008 ↓, s. 179–180.
  2. Gazda 2008 ↓, s. 180–181.
  3. Tacyt ↓, Dzieje II, 20–22.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródła
Opracowania