Nowa Szkoła Friesa
Nowa Szkoła Friesa (niem. Neue Fries’sche Schule) – nazwa stosowana dla określenia neokantowskiej formacji filozoficznej zainicjowanej przez Leonarda Nelsona i funkcjonującej w Niemczech na początku XX wieku.
Jakob Friedrich Fries (1773-1843) miał zwolenników w połowie XIX wieku i na początku XX wieku[1]. Dlatego można mówić o pierwszej szkole Friesa i o nowej szkole Friesa, zwanej również szkołą neofriesowską[2]. Powstanie nowej szkoły Friesa zawdzięczamy przede wszystkim Leonardowi Nelsonowi, który w 1904 roku rozpoczął wydawanie czasopisma Abhandlungen der Fries’schen Schule. Neue Folge, nawiązującego wprost do czasopisma pierwszej szkoły Friesa Abhandlungen der Fries’schen Schule wydawanego w latach 1847–1849. W 1913 roku Nelson powołał wraz z Arthurem Kronfeldem Towarzystwo Jakoba Friedricha Friesa (Jakob-Friedrich-Fries-Gesellschaft), działające do 1921 roku.
Przedstawieciele[edytuj | edytuj kod]
Do nowej szkoły Friesa zalicza się takich filozofów i naukowców jak:
- Leonard Nelson (1882-1927),
- Johannes Wilhelm Hans Cornelius (1863–1947),
- Otto Apelt (1845–1932), syn reprezentanta starej szkoły Friesa Ernsta Friedricha Apelta (1815–1859),
- Heinrich Eggeling (1838–1911),
- Theodor Elsenhans (1862–1918),
- Gerhard Hessenberg (1874–1925),
- Karl Kaiser (1861–1933),
- Otto Fritz Meyerhof (1884–1951),
- Ernst Blumenberg (1888–1973),
- Heinrich Goesch (1880–1930),
- Alexander Rüstow (1885–1963),
- Rudolph Otto (1869–1937),
- Walter Baade (1881–1922),
- Carl Grapengiesser (1888–1973).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Andrzej J. Noras, Historia neokantyzmu, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2012, s. 58, ISBN 978-83-226-2081-6, OCLC 827703767 [dostęp 2018-08-16].
- ↑ Tomasz Kubalica, Różne znaczenia szkoły w filozofii a neokantyzm Leonarda Nelsona, „Folia Philosophica”, 33, 2015, s. 56, ISSN 1231-0913 [dostęp 2018-08-16].