NGA
NGA (ang. Next-generation access) – sieć dostępu nowej generacji, opisuje znaczące aktualizacje szerokopasmowego dostępu do sieci poprzez stopniowe zmiany szybkości i jakości usług. Uznaje się ją zwykle za asymetryczną, z szybkością pobierania powyżej 24 Mb oraz dużą prędkością przesyłania danych. Brytyjski Superfast Next Generation Broadband[1] OFCOM zdefiniował NGA w „Ofcom marzec 2010. Przegląd rynku hurtowego dostępu lokalnego” następująco: „Super szybki dostęp szerokopasmowy oznacza zazwyczaj szerokopasmowe produkty, które zapewniają maksymalną prędkość pobierania, większą niż 24 Mbit/s. Próg ten jest powszechnie uważany za maksymalną prędkość, która może być obsługiwana przez sieć bieżącej generacji (na bazie miedzi)".
Przełomowe momenty[edytuj | edytuj kod]
Od połowy pierwszej dekady XXI w. operatorzy na całym świecie rozwijają dostęp do sieci Internet o wysokiej prędkości. Niektórzy używają topologii sieci znanej jako Active Ethernet typu Point-to-Point do świadczenia usług z centralnego biura bezpośrednio w domach klientów. Końcówka światłowodu obsługiwana jest przez techniczny interfejs między dzielnicą mieszkalną a światem zewnętrznym („bramka domowa”) i dostarczana przez Advanced Digital Broadcast (Zaawansowana Transmisja Cyfrowa) do wnętrza domu abonenta, gdzie może być dzielona z innymi urządzeniami elektroniki użytkowej.
Od 2007 r. włoscy dostawy usług dostępu do internetu Fastweb[2], Telecom Italia, Vodafone oraz Wind Telecom biorą udział w inicjatywie zwanej Światłowód dla Włoch, w celu stworzenia we Włoszech ogólnokrajowej sieci światłowodowej w programie „Światłowód-w-domu”. Program pilotażowy odbywający się we włoskiej stolicy, Rzymie, ma symetryczną przepustowość 100 Mbit/s[3]. Telecom Italia, która odmówiła udziału w inicjatywie Światłowód dla Włoch, ma jeszcze bardziej ambitny plan, aby zrealizować programy Światłowód-w-domu i Światłowód-dla-biznesu w 138 miastach do 2018 r. Pod koniec grudnia 2010 r. łączna liczba podłączonych domów do Światłowodów przekroczyła 2,5 mln z ponad 348 tys. abonentów[4].
Stałe bezprzewodowe i mobilne bezprzewodowe technologie, takie jak Wi-Fi, WiMax czy 3GPP Long-Term Evolution (LTE) są alternatywą dla zapewnienia dostępu do Internetu.
Regulacje[edytuj | edytuj kod]
We wrześniu 2010 r. Komisja Europejska opublikowała nową Rekomendację dla Regulowanego Dostępu do Sieci NGA, wraz z listą działań na rzecz wdrożenia szybkiego internetu szerokopasmowego i kolejnych generacji sieci dostępowych[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mark Jackson, The Definition of UK Superfast Next Generation Broadband [online], ISP Review [dostęp 2010-10-25] (ang.).
- ↑ Enrico Pietralunga, Fastweb FTTH: A 10-years success story [online], Konferenzbeitraege Berlin presentation. Fastweb [dostęp 2009-03-23] (ang.).
- ↑ FTTH with the Optical Distribution Frame [online], Connections. Reichle & De-Massari AG [dostęp 2011-03-17] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-28] (ang.).
- ↑ Sean Buckley, Italy: FTTH reaches 348,000 subscriber mark [online], Fierce Telecom [dostęp 2011-01-17] (ang.).
- ↑ Digital Agenda: Commission outlines measures to deliver fast and ultra-fast broadband in Europe [online], Europe's Information Society [dostęp 2010-09-20] (ang.).