Muzeum Techniki Kolejowej w Nowosybirsku
Eksponaty muzealne | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Data założenia |
4 sierpnia 2000[1] |
Zakres zbiorów | |
Położenie na mapie Nowosybirska | |
Położenie na mapie Rosji | |
Położenie na mapie obwodu nowosybirskiego | |
54°52′06,34″N 83°04′35,74″E/54,868428 83,076594 |
Nowosybirskie Muzeum Techniki Kolejowej (ros. Новосибирский музей железнодорожной техники), właściwie Nowosybirskie Muzeum Techniki Kolejowej im. Nikołaja Akulinina (ros. Новосибирский музей железнодорожной техники им. Н. А. Акулинина) – muzeum kolejnictwa mieszczące się w Nowosybirsku. Otwarte w 2000 roku, zlokalizowane w pobliżu stacji kolejowej Nowosybirsk-Bierdsk, druga co do wielkości tego typu placówka w Federacji Rosyjskiej (po Centralnym Muzeum Transportu Kolejowego w Petersburgu)[2]. W swoich zbiorach posiada kolekcje lokomotyw parowych, spalinowych i elektrycznych, wagonów, różnego typu sprzętu kolejowego oraz zabytków sowieckiej i zagranicznej motoryzacji.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Powstanie Muzeum Techniki Kolejowej w Nowosybirsku związane jest z osobą Nikołaja Akulinina. Absolwent Nowosybirskiego Kolejowego Uniwersytetu Państwowego, od 1946 r. związany był z Kolejami Sowieckimi, najpierw w latach 1946–1955 z Koleją Północnokaukaską, a od 1955 r. z różnymi kolejami zlokalizowanymi na Syberii (m.in. w Tomsku i w Barnauł oraz z Koleją Zachodniosyberyjską)[3]. W 1984 r. przechodzi on na emeryturę i rozpoczyna pracę nad uruchomieniem w Nowosybirsku Muzeum Techniki Kolejowej. Wiele lat zajęło gromadzenie odpowiednich eksponatów, a dopiero w 1998 r. udało się przekonać zarząd Kolei Zachodniosyberyjskiej do zgody na utworzenie placówki muzealnej[3], która stała się organem nadzorującym muzeum oraz przekazała grunt pod jego lokalizację. Prace trwały do 2000 r., a muzeum zostało oficjalnie otwarte 4 sierpnia podczas obchodów Dnia Kolejarza[3]. Mimo oporów Akulinina zarząd Kolei Zachodniosyberyjskiej zdecydował nazwać muzeum jego imieniem[3]. Został on także pierwszym dyrektorem.
W swoich zbiorach Nowosybirskie Muzeum Techniki Kolejowej prezentuje parowozy, spalinowozy, elektrowozy, wagony oraz sprzęt kolejowy – głównie produkcji rosyjskiej oraz sowieckiej, pochodzące z XIX i XX wieku. Oprócz tego także lokomotywy wyprodukowane w Stanach Zjednoczonych, Czechosłowacji oraz na Węgrzech[3]. Dodatkowo nowosybirskie muzeum posiada także kolekcję samochodów pochodzących przede wszystkim z czasów Związku Radzieckiego[4]. W ramach tej sekcji muzeum znajdują się tam najsłynniejsze sowieckie marki takie jak GAZ, Moskwicz, ZAZ[5]. Od 2006 r. muzeum eksponuje także zabytkowe samochody produkcji zagranicznej, m.in. amerykańskiej marki Dodge[2]. Znajduje się tu także egzemplarz sowieckiego czołgu T-34. Według pracowników muzeum jest unikalną placówką, gdyż nie skupia się na jednej dziedzinie techniki i transportu kolejowego, lecz prezentuje wiele aspektów – od różnego rodzaju lokomotyw pochodzących z różnych epok i krajów, przez wagony, kończąc na sprzęcie kolejowym oraz eksponatach związanych z motoryzacją[6]. Muzeum Techniki Kolejowej w Nowosybirsku zajmuje się także działalnością edukacyjną. Organizuje warsztaty i spotkania poświęcone zagadnieniom szeroko pojętego kolejnictwa.
Zbiory[edytuj | edytuj kod]
Lokomotywy parowe[edytuj | edytuj kod]
- Lokomotywa parowa P36 (? 097)
- Tendrzak (? 2)
- Lokomotywa parowa Ea (N3078)
- Lokomotywa parowa L (-3993)
- Lokomotywa parowa L (N013)
- Lokomotywa parowa LW (? 040)
- Lokomotywa parowa SO (N17-508)
- Lokomotywa parowa Su (213-42)
- Lokomotywa parowa FD20 (?588)
- Lokomotywa parowa Em (725-12)
- Lokomotywa parowa Er (789-91)
- Makieta pierwszego rosyjskiego parowozu z 1833-1834[2]
Lokomotywy spalinowe i elektryczne[edytuj | edytuj kod]
- Lokomotywa spalinowa M62 (? 500)
- Lokomotywa spalinowa TEM2 (? 2110)
- Lokomotywa spalinowa CzME3 (-5452)
- Lokomotywa spalinowa CzS3 (-73)
- Lokomotywa spalinowa TE10L
- Lokomotywa spalinowa TE10M (-2670)
- Lokomotywa spalinowa 2TE116 (-037)
- Lokomotywa elektryczna WL22m (N 1932)
- Lokomotywa elektryczna WL23 (501)
- Lokomotywa elektryczna WL80c (005)
- Lokomotywa elektryczna WL80c (1066-2)
- Lokomotywa elektryczna WL8 (-1232)
- Lokomotywa elektryczna WŁ10 (? 271)
- Lokomotywa elektryczna WL60k (-649)
- Lokomotywa spalinowa TGM23b (? 1026)
- Lokomotywa spalinowa TGM1 (? 2925)
- Lokomotywa spalinowa TGM4 (? 1676)
- Lokomotywa spalinowa TGK (? 8626)
- Lokomotywa spalinowa TE2 (? 289)
- Lokomotywa spalinowa TEM2 (? 1768)
- Lokomotywa spalinowa TEM15 (-016)
- Lokomotywa spalinowa TEP60 (-1195)
- Lokomotywa spalinowa TEP80 (-0001)
- Lokomotywa spalinowa TE3 (-7376)
- Lokomotywa spalinowa TE7 (-096)
- Lokomotywa spalinowa TEP10 (? 082)
- Lokomotywa spalinowa CzME2 (-508)
- Lokomotywa spalinowa CzS2 (-039)
- Lokomotywa spalinowa CzS4 (-023)
Wagony i inne[edytuj | edytuj kod]
- Salonka Lwa Trockiego[7]
- Wagon kuchenny pociągu szpitalnego[1]
- Wagon operacyjny pociągu szpitalnego[1]
- Wagon bagażowy
- Wagon-cysterna
- Wagon-chłodnia
- Wagon do przewozu więźniów[2]
- Wagon do przewozu śmieci
- Wagon do przewozu zboża
- Wagon do przewozu ciekłego żeliwa[8]
- Wagon do przewozu alkoholi[1]
- Wagon straży pożarnej[3]
- Kolejowy pług „Taran” do odśnieżania torów[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Parovoz.com: Новосибирский музей железнодорожной техники. [dostęp 2012-05-31]. (ros.).
- ↑ a b c d Strana.ru: Новосибирский музей железнодорожной техники на станции «Сеятель». [dostęp 2012-05-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-07)]. (ros.).
- ↑ a b c d e f Sib.net: Новосибирский музей железнодорожной техники им. Н. А. Акулинина. [dostęp 2012-05-31]. (ros.).
- ↑ Zap-sib.rail.narod.ru: Экспозиция в музее на станции Сеятель. [dostęp 2012-05-31]. (ros.).
- ↑ Svetmoy.info: Новосибирский музей железнодорожной техники. [dostęp 2012-05-31]. (ros.).
- ↑ Tayga.info: Музей железнодорожной техники в Новосибирске отмечает 10 лет со дня открытия. [dostęp 2012-05-31]. (ros.).
- ↑ Sibka.ru: В мире поездов. [dostęp 2012-05-31]. (ros.).
- ↑ Altfast.ru: Новосибирский музей железнодорожной техники. [dostęp 2012-05-31]. (ros.).