Milovan Milovanović
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 czerwca 1912 |
| Premier rządu | |
| Okres |
od 25 czerwca 1911 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister finansów | |
| Okres |
od 12 lipca 1900 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca |
Mihajlo Popović |
| Minister sprawiedliwości | |
| Okres |
od 17 grudnia 1896 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Aron Ninčić |
| Następca |
Kosta Hristić |
Milovan Milovanović (właśc. Милован Миловановић, ur. 17 lutego?/1 marca 1863 w Belgradzie, zm. 18 czerwca (1 lipca) 1912 w Belgradzie[1]) – serbski polityk i prawnik, premier rządu serbskiego w latach 1911–1912.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był drugim synem prawnika i b. ministra sprawiedliwości Đorđe Milovanovicia. Ukończył szkołę średnią w Belgradzie, a następnie w 1884 studia na Uniwersytecie Paryskim. W 1888 obronił tam (jako pierwszy Serb) pracę doktorską (Les Traités de garantie au XIXe siècle), z wyróżnieniem[1]. Po powrocie do kraju otrzymał tytuł profesora Szkoły Wyższej w Belgradzie, gdzie prowadził wykłady z prawa państwowego[1]. W 1888 uczestniczył w pracach zespołu przygotowującego projekt nowej konstytucji. Był autorem szeregu artykułów poświęconych polityce zagranicznej i serbskiej kwestii narodowej publikowanych w czasopismach Odjek i Samouprava[2].
Kariera polityczna[edytuj | edytuj kod]
Działalność polityczną rozpoczął w Partii Postępowej, ale już w latach 90. związał się z Partią Radykalną. W 1893 został wybrany do parlamentu i pracował w ministerstwie spraw zagranicznych. W latach 1896–1897 kierował resortem sprawiedliwości w gabinecie Đorđe Simicia[2]. W 1897 aktywnie uczestniczył w przygotowaniu umowy o stosunkach dwustronnych z Bułgarią. W 1899 wziął udział w protestach przeciwko rządom Aleksandra Obrenovicia za co został skazany na dwa lata więzienia, in absentia. Po amnestii powrócił do kraju w 1900 i wkrótce został skierowany do poselstwa serbskiego w Bukareszcie[2]. Po powrocie objął stanowisko ministra finansów w rządach Aleksy Jovanovicia i Mihailo Vujicia[1]. Podał się do dymisji po nieudanych próbach uzyskania pożyczek zagranicznych dla Serbii[2].
W 1901 wyjechał na placówkę dyplomatyczną do Rzymu, gdzie pozostał przez sześć lat. W 1907 reprezentował Serbię na Konferencji Pokojowej w Hadze[1]. W 1908 objął stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie Petara Velimirovicia, które sprawował przez pół roku. W tym czasie musiał zmierzyć się z kryzysem wywołanym aneksją Bośni i Hercegowiny przez Austro-Węgry[1]. Podał się do dymisji 11 lutego 1909. 25 czerwca 1911 stanął na czele rządu serbskiego. Zmarł nagle, w trakcie sprawowania tej funkcji[2].
Dzieła[edytuj | edytuj kod]
- 1888: Les Traités de garantie au XIXe siècle, Paris.
- 1888: Naša ustavna reforma (Nasza reforma konstytucyjna), Belgrad.
- 1895: Srbi i Hrvati (Serbowie i Chorwaci), Belgrad.
- 1898: Srbi i Bugari (Serbowie i Bułgarzy), Belgrad.
- 1901: Jedan ili dva doma (Jedna czy dwie izby), Belgrad.
- 1997: Državno pravo (Prawo państwowe), Belgrad
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Milovan Milovanović, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-09-30] (ang.).
- ↑ a b c d e Milovan D. Milovanović = 2018-05-11 [online], riznicasrpska.net (serb.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David MacKenzie: Милован Миловановић: српски дипломата и државник. Belgrad: 2007. ISBN 978-86-7630-061-7.