Mihajlo Mihajlov

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mihajlo Mihajlov
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 września 1934
Pančevo

Data śmierci

7 marca 2010

Zawód, zajęcie

pisarz, tłumacz, wykładowca

Mihajlo Mihajlov (ur. 26 września 1934 w Pančevo, zm. 7 marca 2010 w Belgradzie) – jugosłowiański dysydent, pisarz, obrońca praw człowieka, syn rosyjskich emigrantów.

Był najbardziej znanym po Milovanie Đilasie przeciwnikiem titoizmu[1][2]. Ukończył studia magisterskie na Uniwersytecie w Zagrzebiu w filii w Zadarze, w 1961 roku[2][3]. W 1965 roku został aresztowany po raz pierwszy, po publikacji drugiej części notatek z podróży do Moskwy w lokalnym czasopiśmie Delo[4]. Po tym incydencie zaczął publikować artykuły także w prasie zagranicznej, za które został skazany w 1966 roku na karę 3,5 roku więzienia[5]. Skazany ponownie w 1974 roku za publikacje The New York Times i The New York Review of Books i więziony do 1977 roku[6]. Wyemigrował do Stanów Zjednoczonych w 1979 roku gdzie pracował m.in. jako wykładowca[3][6] i gdzie otrzymał obywatelstwo w 1985 roku[7]. W latach 1985-1994 współpracował z Radiem Wolna Europa[1]. Powrócił do Belgradu w 2001 roku gdzie żył do śmierci[6].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

  • Martwy Dom Dostojewskiego i Sołżenicyna (Mertvyj dom Dostoevskogo i Solženicyna), 1965;
  • Moskwa latem 1964: Notatki z podróży (Leto moskovsko 1964), 1965;
  • Tematy rosyjskie, 1966;
  • Underground notes, 1976;
  • Nenauchnyje mysli, 1979;
  • Domovina je sloboda, 1994;
  • Ponovljene misli, 2008.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]