Mancipium Mariae
Mancipium Mariae (niewolnik Maryi) – katolicka forma pobożności.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Jej zasady, nawiązujące do dawniejszych tradycji, zostały sformułowane z inspiracji jezuity Kaspra Drużbickiego w dziełach:
- Franciscus Phoenicius (Franciszek Stanisław Fenicki), Mariae mancipium, Lublin 1632
- Jan Chomentowski (Chomętowski), Pętko Panny Maryjej albo sposób oddawania się Błogosławionej Pannie Marii za sługę i niewolnika, Lublin 1632
Mancipium w starożytnym Rzymie oznaczało stosunek zależności jednej osoby od drugiej, zaistniały na skutek tzw. mancypacji (odwrotną instytucją była emancypacja), a także samą osobę uzależnioną w ten sposób.
Nabożeństwo to polegało na akcie oddania się w niewolę Matce Bożej, poddaniu się jej woli. Każdy niewolnik Maryi miał także obowiązek odmawiać rano i wieczorem litanię, a w soboty odprawiać nabożeństwo. Na znak oddania się Niepokalanej noszono łańcuszek w kształcie okowów z napisem ego mancipium Mariae.
Ten rodzaj pobożności zyskał dużą popularność w epoce baroku (praktykował je prawdopodobnie m.in. Wespazjan Kochowski) i wywarł znaczny wpływ na rozwój kultu maryjnego w Kościele.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Ludwik Maria Grignion de Montfort
- Serce Maryi
- Serce Jezusa
- Cudowny Medalik
- Stefan Wyszyński
- Totus Tuus
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy. 1564-1995, red. Ludwik Grzebień, Kraków 1996.
- Karol Górski, Zarys dziejów duchowości w Polsce, Kraków 1986.
- Wespazjan Kochowski, Utwory poetyckie. Wybór, opr. Maria Eustachiewicz, Wrocław-Warszawa-Kraków 1991.