Ludwik Miłkowski-Baumbach

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Miłkowski
Ludwik Baumbach-Miłkowski
Ilustracja
pułkownik lekarz pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

26 stycznia 1877
Żółkiew

Data i miejsce śmierci

20 grudnia 1941
Artiomowsk

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

6 Batalion Sanitarny
DOK VI
10 Okręgowe Szefostwo Sanitarne

Stanowiska

szef Okręgowego Szefostwa Sanitarnego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Krzyż Legionowy

Ludwik Miłkowski vel Ludwik Baumbach-Miłkowski[a] (ur. 26 stycznia 1877 w Żółkwi, zm. 20 grudnia 1941 w Artiomowsku) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ludwik Miłkowski urodził się 26 stycznia 1877[2][3]. Odbył studia medycyny na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie 30 czerwca 1900 uzyskał dyplom doktora medycyny[4][3].

1 września 1901 został mianowany na stopień starszego lekarza (niem. Oberarzt)[b] i przydzielony do Szpitala Garnizonowego Nr 13 w Terezinie[6]. W następnym roku, po zakończeniu praktyki w szpitalu, został przeniesiony do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 95 we Lwowie[7]. 1 listopada 1904 został mianowany na stopień lekarza pułkowego 2. klasy (niem. Regimentsarzt 2. Klasse[c]). W tym samym roku został przeniesiony do Galicyjskiego Pułku Ułanów Nr 4 w Żółkwi[8]. W 1909 został przeniesiony do Pułku Armat Polowych Nr 32 we Lwowie[9]. W 1912 został przeniesiony do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 58 w Stanisławowie i przydzielony do 4. batalionu detaszowanego w Fočy[10]. W szeregach tego batalionu wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej latach 1912–1913, w związku z wojną na Bałkanach. 1 listopada 1916 został mianowany na stopień lekarza sztabowego (niem. Stabsarzt[d]). Pułk Piechoty Nr 58 pozostał jego oddziałem macierzystym do 1918[11].

3 lutego 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej c. i k. Armii z zatwierdzeniem rangi majora-lekarza[12][13] i przydzielony do Dowództwa Frontu Wołyńskiego[1].

Został zweryfikowany w stopniu pułkownika w korpusie oficerów sanitarnych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[14][15]. Jako oficer w tymczasowym stanie na etacie przejściowym oraz nadetatowy 6 Batalionu Sanitarnego we Lwowie w 1923 był przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI w tym samym mieście i służył w Wydziale Superrewizyjno-Inwalidzkim[16][17]. W połowie lat 20. był szefem służby sanitarnej w DOK VI[3]. W maju 1927 został przeniesiony do 10 Okręgowego Szefostwa Sanitarnego w Przemyślu na stanowisko szefa[18]. Z dniem 30 września 1927 został przeniesiony w stan spoczynku[19][20][21].

Zamieszkiwał we Lwowie w tzw. Kolonii Oficerskiej przy ul. Czereśniowej 6[22][4][23]. W tym mieście praktykował jako lekarz dentysta, a następnie jako lekarz laryngolog[4]. W 1934 jako emerytowany pułkownik był przydzielony do Kadry Zapasowej 6 Szpitala Okręgowego i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[24]. Prywatnie był kolekcjonerem antyków, a jego zbiory były wystawiane w muzeum we Lwowie[3].

W 1925 ożenił się z młodszą o niespełna 25 lat, ówczesną studentką Hanną Krassowską (córka inżyniera Józefa Krassowskiego)[4][3]. Mieli synów Mariana (1928–1973) i Władysława (ur. 1930)[4][3]. Podczas II wojny światowej został aresztowany przez sowietów 9 kwietnia 1940 i zesłany w głąb Związku Sowieckiego[4][3]. Zmarł 20 grudnia 1941 w jednym z sowieckich więzień w Artiomowsku[2][4][3] (relacja śmierci pułkownika została opisana w książce Józefa Czapskiego pt. Na nieludzkiej ziemi)[4][3].

Żona i synowie pułkownika 14 kwietnia 1940 zostali zesłani do łagrów na ziemi kazachskiej, później odzyskali wolność i po wojnie osiedli w Wielkiej Brytanii[4][3]. Hanna Miłkowska pracowała jako pielęgniarka, w 1946 wyszła ponownie za mąż – za angielskiego oficera, kpt. Anthony'ego Prestona[4]. Władysław Miłkowski ożenił się z córką ppłk. dypl. Czesława Konwerskiego[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Namiestnictwo Galicji reskryptem z 20 września 1919 udzieliło zezwolenia na zmianę rodowego nazwiska „Baumbach-Miłkowski” na „Miłkowski”[1].
  2. ↑ Stopień starszego lekarza był równorzędny stopniowi starszego porucznika (niem. Oberleutnant)[5].
  3. ↑ Stopień lekarza pułku 2. klasy był równorzędny stopniowi kapitana i rotmistrza 2. klasy[5].
  4. ↑ Stopień lekarza sztabowego był równorzędny stopniowi majora[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 6 marca 1920 roku, s. 191.
  2. ↑ a b Wykaz poległych 1952 ↓, s. 355.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m Jacek Grzybała, Władysław Miłkowski: Hanna Krassowska – Miłkowska. kresy24.pl, 2015-04-23. [dostęp 2018-09-01].
  4. ↑ a b c d e f g h i j k Jacek Grzybała: Wojenne wspomnienia lwowiaka Władysława Miłkowskiego. kresy24.pl, 2017-02-23. [dostęp 2018-09-01].
  5. ↑ a b c Rydel 2001 ↓, s. 89.
  6. ↑ Schematismus 1902 ↓, s. 1106.
  7. ↑ Schematismus 1903 ↓, s. 587, 1105.
  8. ↑ Schematismus 1905 ↓, s. 763, 1124.
  9. ↑ Schematismus 1910 ↓, s. 924, 1238.
  10. ↑ Schematismus 1913 ↓, s. 619, 1338.
  11. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 645, 1687.
  12. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 21 z 25 lutego 1919 roku, poz. 671.
  13. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 76.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1197.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1078.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1157.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1050.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 131.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 216.
  20. ↑ Nowe zmiany w wojsku. „Gazeta Bydgoska”. Nr 170, s. 3, 28 lipca 1927. 
  21. ↑ Według Jacka Grzybały płk Ludwik Miłkowski przeszedł na emeryturę w 1926.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 885.
  23. ↑ Obecnie ulica pod nazwą Czeremszniewa. Nazwy ulic Lwowa. lwow.com.pl. [dostęp 2018-09-01].
  24. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 375, 777.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Miłkowski-Baumbach&oldid=71894703”