Ljubica Obrenović
| |
| księżna Serbii | |
| Okres |
od 1817 |
|---|---|
| Jako żona | |
| Poprzedniczka |
tytuł ustanowiony |
| Następczyni | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia |
14 stycznia 1785 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
Ljubica Obrenović zd. Vukomanović (ur. we wrześniu 1785 w Srezojevcach, zm. 26 maja 1843 w Wiedniu[1] lub w Nowym Sadzie[2]) – serbska księżna-małżonka w latach 1817-1839, żona księcia Miłosza I Obrenovicia.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodziła ze starej i szanowanej serbskiej rodziny Vukomanoviciów. Dzieciństwo i wczesną młodość spędziła w rodzinnej wsi, pomagając matce w obowiązkach domowych[3]. Nie odebrała żadnego wykształcenia[2]. W wieku dwudziestu lat została wydana za mąż za Miłosza Obrenovicia[1]. Starszymi (świadkami) podczas ślubu byli Jerzy Czarny i jego małżonka Helena[3]. Księżnę Ljubicę opisywano jako piękną i pracowitą kobietę średniego wzrostu, dobrą i rozsądną, pobożną, zaangażowaną w dobroczynność, wspierającą sieroty[3]. Podczas pierwszego i drugiego powstania serbskiego nosiła broń. Obok swojego męża była najbardziej rozpoznawalną i najbardziej popularną postacią w serbskim życiu publicznym[3]. Wspierała męża w jego działalności politycznej. Po klęsce pierwszego powstania serbskiego przeciwko Turkom przekonała go, by nie uciekać z Serbii do Niemiec lub Czarnogóry[3].
Pierwsze lata małżeństwa przeżyła razem z mężem w Brusnicy, zajmując się domem i gospodarstwem[2]. W 1817 jej mąż został księciem Serbii[1]. Miłosz razem z małżonką przeniósł się do pałacu w Crnucy, następnie kolejno do Kragujevca, Požarevca i Belgradu. Na serbskim dworze obowiązywały proste zwyczaje i stroje oraz serbska kuchnia. Księżna zwracała się do księcia na "wy" oraz "panie", osobiście opiekowała się nim w chorobie[2]. Księżna zachęcała również męża, by wspierał prace Vuka Karadžicia[2].
Małżeństwo Miłosza i Ljubicy okazało się nieszczęśliwe[3][2]. Książę wielokrotnie zdradzał żonę[2]. W 1819 ciężarna księżna zabiła jedną z jego kochanek, za co mąż zamierzał skazać ją na śmierć. Egzekucja została przełożona, gdyż Ljubica spodziewała się dziecka, a następnie odwołana, gdy urodził się następca tronu, Milan[2]. W 1839 Miłosz Obrenović zrzekł się tronu na rzecz syna Milana, który jednak zmarł 26 dni po wstąpieniu na tron. Po tym wydarzeniu Ljubica Obrenović do końca życia chodziła w żałobie[2].
W kolejnych latach Miłosz nadal zdradzał żonę, miał jedenaścioro nieślubnych dzieci. Rozżalona Ljubica mieszkała w osobnym pałacu w Belgradzie, a w 1842 przyczyniła się do usunięcia męża z tronu. Zmuszona do wyjazdu z Serbii, osiadła w Austrii. Tam też zmarła i została pochowana w monasterze Krušedol na Fruškiej Górze[3].
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Ljubica i Miłosz Obrenović mieli ośmioro dzieci, z których czworo zmarło w dzieciństwie[2]. Byli to:
- Petrija (1808-1870), wyszła za mąż za Todora Bajicia de Varadiję,
- Elżbieta zwana Savką (1814-1848), wyszła za mąż za Jovana Nikolicia,
- Gabriel, zmarł w dzieciństwie,
- Maria, zmarła w dzieciństwie,
- Teodor, zmarł w dzieciństwie,
- Milan (1819-1839), w 1839 książę Serbii, zmarł jako kawaler, bezdzietny,
- Michał (1823-1868), książę Serbii w latach 1839-1842 i 1860-1868, żonaty z Julią Hunyady von Kéthely[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Obrenovic family [online], genealogy.euweb.cz [dostęp 2017-03-24].
- ↑ a b c d e f g h i j Ljubica je volela Miloša do kraja života i patila, a on joj je uzvraćao samo neverstvima, „Blic Zena” [dostęp 2017-03-24].
- ↑ a b c d e f g Odana narodu i Milošu [online], www.novosti.rs [dostęp 2017-03-24] (serb.).