Latarnia Morska Kikut

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Latarnia Morska Kikut
Ilustracja
Latarnia Morska Kikut
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Wysokość wieży

18,20 m

Wysokość światła

91,50[1] m n.p.m.

Zasięg światła

16,00[1] Mm

Charakterystyka światła

Izofazowe[1]
Okres: 10,00 s[1]
Światło: 5,00 s[1]
Przerwa: 5,00 s[1]

Data uruchomienia

10 lutego 1962[2]

Administrator

Urząd Morski w Szczecinie

Termin zwiedzania

Nie udostępniona

Położenie na mapie gminy Międzyzdroje
Mapa konturowa gminy Międzyzdroje, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Latarnia Morska Kikut”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „Latarnia Morska Kikut”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Latarnia Morska Kikut”
Położenie na mapie powiatu kamieńskiego
Mapa konturowa powiatu kamieńskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Latarnia Morska Kikut”
Ziemia53°58′59″N 14°34′56″E/53,983056 14,582222
Multimedia w Wikimedia Commons
O latarni opowiadają Monika Śniedziewska-Lerczak i Apoloniusz Łysejko
15 lipca 2018
Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Latarnia Morska Kikut – latarnia morska nad Zatoką Pomorską, na polskim wybrzeżu, położona w gminie Międzyzdroje, powiecie kamieńskim, województwie zachodniopomorskim, na wyspie Wolin, w Wolińskim Parku Narodowym, na wzniesieniu Kikut, na południowy zachód od wzniesienia Strażnica[3].

Latarnia znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Świnoujście (około 28 km na zachód), a Latarnią Morską Niechorze (około 30 km na wschód), nieopodal wsi letniskowej Wisełka[4].

Informacje ogólne[edytuj | edytuj kod]

Latarnia jest administrowana przez Urząd Morski w Szczecinie i nie jest udostępniona do zwiedzania.

Latarnia jest w pełni zautomatyzowana bez stałej obsługi[1], a w spisach świateł nawigacyjnych jest opisana jako niedozorowana.

Znajduje się tu jedna z jedenastu stacji brzegowych na polskim wybrzeżu systemu AIS-PL projektu HELCOM, który umożliwia automatyczne monitorowanie ruchu statków w strefie przybrzeżnej. Antena stacji w Kikucie ma wysokość 95 m[5].

Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]

  • Położenie: 53°58'59" N 14°34'56" E
  • Wysokość wieży: 18,20 m[1]
  • Wysokość światła: 91,50 m n.p.m.[1]
  • Zasięg nominalny światła: 16 Mm (29,632 km)[1]
  • Charakterystyka światła: Izofazowe[1][6]
    • Okres: 10,0 s
    • Światło: 5,0 s
    • Przerwa: 5,0 s

Wyposażona w AIS[6] MMSI 2614800[7]

Historia[edytuj | edytuj kod]

Etymologia pochodzi od niemieckiej nazwy wieży widokowej z XIX wieku "Kiekturm", na której zbudowano latarnię morską. Rdzeń "kiek" lub "kyk" pochodzi od niemieckiego "gycke" - spoglądaj[8].

W latach 60. XX wieku rozwój zespołu portowego Szczecin-Świnoujście, przyczynił się do powstania problemu dokładnego określenia pozycji na torze podejściowym do portu dla coraz większych statków zawijających do Świnoujścia[1]. Zaproponowano więc aby w latarnię morską zmienić wieżę widokową na wzniesieniu Strażnica (73,9 m n.p.m.), niedaleko miejscowości Wisełka, na terenie Wolińskiego Parku Narodowego. Projekt adaptacji powstał w Biurze Projektantów Budownictwa Morskiego w Gdańsku[1]. Okrągłą wieżę zbudowaną z kamieni polnych o wysokości 10,2 m podwyższono za pomocą cegieł o 2,6 m[9]. Na tym postawiono pomalowaną na biało laternę[1]. Latarnia uruchomiona została w dniu 10 lutego 1962 roku.[2]

W laternie zamontowano sprowadzone ze Szwecji urządzenia optyczne. Początkowo w kabinie optycznej znajdowała się latarnia elektryczno-gazowa z 1000 W żarówką. Jako rezerwowe źródło światła służyło oświetlenie pochodzące z czterech umieszczonych w przyziemiu latarni butli acetylenowych połączonych przewodami gazowymi z latarnią. Po dwudziestu latach instalację gazową zlikwidowano na rzecz instalacji elektrycznej ze zmieniaczem na dwóch żarówkach. Od 1994 roku w laternie zamontowane jest urządzenie składające się z cylindrycznej soczewki o średnicy 500 mm, wewnątrz której umieszczono sześciopozycyjny zmieniacz z żarówkami halogenowymi o mocy 75 W każda. Zmieniacz działa w ten sposób, że obracając się automatycznie wprowadza do optyki nową żarówkę, gdy któraś z żarówek się przepali. W razie awarii działa w latarni automatycznie ładowana bateria akumulatorów, dzięki czemu latarnia nie wymaga stałej obsługi na miejscu. Latarnia Kikut jest jedyną w Polsce latarnią bezobsługową[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Apoloniusz Łysejko: Polskie latarnie morskie. Wrocław: "ZET", 1998, s. 40. ISBN 83-86736-88-7.
  2. ↑ a b Wiadomości Żeglarskie nr 6 z 10 lutego 1962
  3. ↑ Latarnia Morska Kikut. [w:] Polskie latarnie morskie [on-line]. [dostęp 2021-04-07].
  4. ↑ Latarnia Kikut koło Wisełki [online] [dostęp 2021-04-03].
  5. ↑ Marek Dziewicki, Marcin Waraksa: Status AIS – PL. Urząd Morski w Gdyni.
  6. ↑ a b Pub. 116 List of lights radio aids and fog signals Baltic Sea with Kattegat, Belts and Sound and Gulf of Bothnia. Springfield, VA: NATIONAL GEOSPATIAL-INTELLIGENCE AGENCY, 2017, s. 88. [dostęp 2020-01-27]. (ang.).
  7. ↑ latarnia morska Kikut w marinetraffic.com. [dostęp 2013-07-05]. Cytat: 2614800 (pol.).
  8. ↑ Marian Czerner: Latarnie morskie polskiego wybrzeża. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1971, s. 134-135.
  9. ↑ a b Renata Baczyńska, Polskie latarnie morskie i ich związek z gospodarką turystyczną, Bydgoszcz 2010, s. 27-29 [dostęp 2021-04-03].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Polskie latarnie morskie
Czynne
Nieczynne
istniejące
Zniszczone
nieistniejące

Ustka

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Latarnia_Morska_Kikut&oldid=73605367”