Kościół Saint Laurent w Paryżu
48°52′29″N 2°21′30″E/48,874722 2,358333
 |
Ten artykuł od 2010-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
 PA00086488
| |
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Wezwanie | |
Położenie na mapie Paryża  | |
Położenie na mapie Francji  | |
Położenie na mapie Île-de-France  | |
| 48°52′29″N 2°21′30″E/48,874722 2,358333
| |
Kościół Saint-Laurent (św. Wawrzyńca) – kościół katolicki w 10. okręgu Paryża, budowany etapami od XV do XVII w.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy kościół pod wezwaniem św. Wawrzyńca powstał na terenie miasta w VI wieku równocześnie z klasztorem. Położony poza obrębem murów miejskich, został w 885 r. zniszczony przez Normanów. Nowy kościół został wzniesiony w 1180 r. i pełnił swoje funkcje do XV wieku, kiedy okazał się za mały dla wiernych z Przedmieścia Św. Marcina. Rozpoczęto budowę nowego obiektu w stylu gotyku płomienistego, zachowując jednak częściowo dawne mury. W 1429 r. dokonano poświęcenia gotowego już prezbiterium i chóru, chociaż reszta obiektu nie była nawet przykryta dachem.
W XVII wieku prace trwały nadal, kościół nie miał jeszcze fasady, w dodatku wybuchł spór o jej ostateczny styl: czy zachować przestarzały już porządek gotycki, czy też wykończyć kościół w stylu klasycystycznym. Ostatecznie w 1655 r. zakończono przykrywanie nawy, przy której pozostano przy stylu gotyckim (tym samym kościół stał się ostatnią w Paryżu budowlą w tym stylu), jednak fasada miała być już czysto klasycystyczna. Projektant, Antoine Le Pautre, wzorował się na budownictwie włoskim i przy konstruowaniu fasady dokonał też redekoracji chóru i prezbiterium. W tym też czasie w kościele znalazły się imponujące organy.
W czasie II Cesarstwa wielka przebudowa miasta dotknęła bezpośrednio okolice kościoła, który znalazł się u zbiegu dwóch nowych bulwarów: Strasbourg i Magenta. Siedemnastowieczna fasada, która wysuwała się przed planowaną linię domów, została zburzona i zastąpiona neogotycką, zaprojektowaną przez Simona-Claude'a Constant-Dufeuxa.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Kościół stanowi mieszankę stylów, uformowaną przez kolejne przebudowy. Najstarsze jego elementy, pochodzące jeszcze z dwunastowiecznej budowli, znajdują się w tylnej części obiektu. Wykazują one cechy przejściowe - występują zarówno gotyckie łuki ostre, jak i wcześniejsze półkoliste, ogólna niewielka wysokość i bryła obiektu przypominają styl romański, jednak podstawą konstrukcji są już gotyckie łuki odporowe. Dekorację stanowią doryckie pilastry oraz gotyckie sterczyny. Wieża kościelna z XVII w., pierwotnie połączenie gotyckiej konstrukcji z ażurowym siedemnastowiecznym hełmem, w XIX wieku została przebudowana na typowo neogotycką iglicę.
Neogotycka fasada naśladuje z kolei gotyk pełny. Wejście główne otacza imponująco rzeźbiony portal, okna na wyższych poziomach fasady dekorują maswerki. Całość wykończona została ażurową attyką, oba skrzydła fasady wieńczą rzędy sterczyn, znajdują się w nich również okna ostrołukowe.