Kazimierz Chojnacki (pilot)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Chojnacki
pułkownik pilot pułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia

7 listopada 1934
Kobylany

Przebieg służby
Lata służby

1954–1990

Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Siły Powietrzne RP

Jednostki

Oficerska Szkoła Lotnicza nr 5
8 Eskadra Pilotażu Podstawowego Oficerskiej Szkoły Lotniczej im. F. Żwirki i S. Wigury
64 Lotniczy Pułk Szkolny
60 Lotniczy Pułk Szkolny
66 Lotniczy Pułk Szkolny
Dowództwo Wojsk Lotniczych
56 Pułk Śmigłowców Bojowych
Dowództwo Wojsk Lądowych
Wyższa Szkoła Lotnicza im. Jana Krasickiego

Stanowiska

instruktor pilot, dowódca klucza, zastępca dowódcy eskadry, nawigator pułku, zastępca dowódcy pułku, inspektor techniki pilotowania, dowódca pułku, główny specjalista lotnictwa w Dowództwie Wojsk Lądowych, kierownik kontraktu specjalnego w Libii, dowódca Polskiej Lotniczej Eskadry Pomocy Etiopii, starszy inspektor w Wyższej Szkole Lotniczej w Dęblinie, dowódca Polskiej Lotniczej Eskadry Pomocy Etiopii

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Kazimierz Chojnacki (ur. 7 listopada 1934 w Kobylanach) – pułkownik pilot Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Szkołę średnią ukończył w 1954 i 1 października 1954 wstąpił do Oficerskiej Szkoły Lotniczej nr 5 w Radomiu[1] - ukończył ją 2 grudnia 1956 i został skierowany do 8 Eskadry Pilotażu Podstawowego Oficerskiej Szkoły Lotniczej nr 5 w Grójcu, gdzie był pilotem instruktorem na samolotach Junak-3[2].

31 stycznia 1958 został przeniesiony do eskadry szkolnej w 64 Lotniczym Pułku Szkolnym w garnizonie Przasnysz gdzie do 30 września 1958 szkoli podchorążych na samolotach Jak-11[3]. 1 października 1958 przechodzi do 60 Lotniczego Pułku Szkolnego do Radomia celem szkolenia podchorążych na samolotach Lim-1 i Lim-2[4].

1 listopada 1964 został instruktorem pilotażu na samolotach TS-11 Iskra. Kolejny awans w karierze uzyskał 2 października 1965 r. wykonując obowiązki dowódcy klucza lotniczego w 60 Lotniczym Pułku Szkolnym w Radomiu. 5 czerwca 1967 r. podczas wykonywania nocnego pilotażu na samolocie TS-11 Iskra miał wypadek lotniczy zakończony katapultowaniem[5].

1 października 1968 r. został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego, które ukończył 31 lipca 1971 roku. Po akademii został skierowany do Tomaszowa Mazowieckiego, gdzie otrzymał przydział służbowy na stanowisko zastępcy dowódcy eskadry w 66 Lotniczym Pułku Szkolnym[potrzebny przypis].

31 października 1973 r. awansował na nawigatora pułku. Następnie, 16 listopada 1974 r. został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[6]. 2 czerwca 1976 roku został skierowany do Poznania, gdzie pełnił zawodową służbę na stanowisku inspektora techniki pilotowania w Dowództwie Wojsk Lotniczych. 2 czerwca 1977 roku (według innych źródeł 3 czerwca 1977 roku[7]) został dowódcą 56 Pułku Śmigłowców Bojowych w Inowrocławiu i był nim do 30 września 1980 roku[6].

1 października 1980 roku został wyznaczony do wykonywania obowiązków na stanowisku głównego specjalisty lotnictwa w Dowództwie Wojsk Lądowych, którym był do 30 sierpnia 1983 roku. 31 sierpnia 1983 roku objął obowiązki kierownika kontraktu specjalnego w Libii, które wykonywał do 30 maja 1985 roku.

21 lipca 1985 roku został dowódcą Polskiej Lotniczej Eskadry Pomocy Etiopii. Następnie został wyznaczony, od 21 sierpnia 1986 roku do 1 kwietnia 1988 r., na stanowisko starszego inspektora w Wyższej Szkole Lotniczej im. Jana Krasickiego w Dęblinie[8].

3 października 1990 roku przeszedł na emeryturę. Podczas zawodowej służby był pilotem wojskowym pierwszej klasy wykonując pilotaż na różnych typach samolotów o nalocie ogólnym 3700 godzin[5].

Ordery, odznaczenia, wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Zieliński 2001 ↓, s. 85.
  2. ↑ Zieliński i Mikołajczuk 2010 ↓, s. 209.
  3. ↑ Zieliński i Mikołajczuk 2010 ↓, s. 367.
  4. ↑ Ziółkowski i Marciniuk 2001 ↓, s. 188-189.
  5. ↑ a b c d e Zieliński 2001 ↓, s. 87.
  6. ↑ a b Zieliński 2001 ↓, s. 86.
  7. ↑ 56 Pułk Śmigłowców Bojowych ↓.
  8. ↑ Celek 1979 ↓, s. 307-330.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Józef Zieliński: Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2000. Poznań: Redakcja Czasopism WLOP, 2001. ISBN 83-909008-6-6.
  • Józef Zieliński, Marian Mikołajczuk: Historia polskiego lotnictwa wojskowego 1945 -1962. Warszawa: ZP Grupa Sp. z o.o.; Wojskowe Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „SWAT”, 2010. ISBN 978-83-61529-78-1.
  • Janusz Ziółkowski, Andrzej Marciniuk: Wyższa Szkoła Oficerska Sił Powietrznych, 75 lat Dęblińskiej Szkoły Orląt. Toruń-Dęblin: Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-711-X.
  • Andrzej Marciniuk: Wyższa Szkoła Oficerska Sił Powietrznych, Zeszyty Naukowe, Radom Zasłużony Ośrodek Wojskowego Szkolnictwa Lotniczego, Materiały z Konferencji Naukowej 15-16 IV 2005r. Dęblin: Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych, 2006. ISSN 1641-9723.
  • Grzegorz Ciechanowski: Żołnierze polscy w misjach i operacjach pokojowych poza granicami kraju w latach 1953-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009. ISBN 978-83-7611-012-7.
  • Jan Celek: Wyższa Oficerska Szkoła Lotnicza im. Jana Krasickiego. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06169-6.
  • 56 Pułk Śmigłowców Bojowych. Jednostki Wojskowe. [dostęp 2014-03-14].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Chojnacki_(pilot)&oldid=73233390”