Karol Łopatkiewicz
 Karol Łopatkiewicz (przed 1934) | |
 podpułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 lipca 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 grudnia 1952 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914 – ? |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca baterii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Karol Łopatkiewicz (ur. 26 lipca 1890 w Gliniku Polskim, zm. 27 grudnia 1952 w Krakowie) – oficer artylerii c. i k. armii i podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Garbacików[1]. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Działał w drużynach strzeleckich i „Sokole”.
Od 1914 zmobilizowany do c. i k. armii. Ranny podczas walk na frontach I wojny światowej. Jego oddziałem macierzystym był krakowski pułk artylerii fortecznej nr 2. W czasie służby w c. i k. armii został awansowany na kolejne stopnie w korpusie oficerów rezerwy artylerii fortecznej: podporucznika (1 września 1915) i porucznika (1 listopada 1917)[2][3].
Od listopada 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego jako inwalida, początkowo walczył na froncie galicyjskim. Od lipca 1919 został skierowany do oddziałów artylerii w Rembertowie, gdzie był w składzie zespołu doświadczalnego. 25 maja 1920 w Rzeszowie przystąpił do organizacji 2. baterii 21 pułku artylerii polowej, a w sierpniu tego roku wyruszył na jej czele na wojnę z bolszewikami[4].
20 września 1920 odznaczył się w walce pod Zaśpiczami „gdzie jego bateria prosto z marszu wsparła 4 p. st. Podhalańskich. Kierował ogniem pod ostrzałem nieprzyjacielskim. Następnie wspierał 3 p. st. Podhalańskich, niszcząc ogniem na wprost gniazda bolszewickich karabinów maszynowych”[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari[5].
W latach 1923–1924 był dowódcą I dywizjonu 21 pułku artylerii polowej w Krakowie[6]. 31 marca 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 39. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7]. Z dniem 15 sierpnia 1924 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[8][9]. W styczniu 1927 został przesunięty ze stanowiska dowódcy III dywizjonu w Oświęcimiu na stanowisko dowódcy I dywizjonu w Białej-Bielsku[10]. W kwietniu 1928 został przeniesiony do 13 pułku artylerii polowej w Równem na stanowisko dowódcy III dywizjonu detaszowanego w Łucku[11][12]. W kwietniu 1929 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 13 pułku artylerii polowej (31 grudnia 1931 przemianowanego na 13 pułk artylerii lekkiej)[13]. 24 grudnia tego roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 18. lokatą w korpusie oficerów artylerii[14][15]. W sierpniu 1935 został przeniesiony na stanowisko rejonowego inspektora koni w Krakowie[16]. Na tym stanowisku pozostał do roku 1939[17].
Zmarł 27 grudnia 1952 w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera PAS 61-płd-2-gi po lewej Żurowskiego)[18].
Karol Łopatkiewicz był żonaty z Zofią Muchowicz, z którą miał troje dzieci[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1851[1]
- Krzyż Walecznych[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1934)[19]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1993 ↓, s. 125.
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 804, 813.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1342, 1369.
- ↑ Czechowicz 1929 ↓, s. 4.
- ↑ Czechowicz 1929 ↓, s. 12, 14.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 755, 817.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 171.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 20 sierpnia 1924 roku, s. 458.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 676, 740.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 22 stycznia 1927 roku, s. 14.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 146.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 387, 453.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 119.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 439.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 178, 681.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 98.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 863.
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2020-11-13].
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Konstanty Czechowicz: Zarys historii wojennej 21-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Pochowani na cmentarzu Rakowickim
- Podpułkownicy artylerii II Rzeczypospolitej
- Polacy – oficerowie armii austro-węgierskiej
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Polacy – żołnierze Cesarskiej i Królewskiej Armii w I wojnie światowej
- Wojskowi związani z Krakowem
- Urodzeni w 1890
- Zmarli w 1952
- Oficerowie 13 Pułku Artylerii Lekkiej
- Oficerowie 21 Pułku Artylerii Lekkiej