Joseph Pothier
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód | |
Dom Joseph Pothier OSB (ur. 7 grudnia 1835 w Bouzemont w departamencie Wogezy, zm. 8 grudnia 1923 w klasztorze Conques w Sainte-Cécile[1]) – francuski muzykolog, badacz i wydawca chorału, benedyktyn.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1858 roku przyjął święcenia kapłańskie[1][2], następnie podjął posługę w diecezji Saint-Dié[2]. W 1859 roku wstąpił do benedyktyńskiego opactwa św. Piotra w Solesmes, gdzie rok później złożył śluby zakonne[2]. W 1862 roku został subprzeorem tego zgromadzenia, a w 1866 roku wykładowcą teologii[1]. W latach 1892–1914 był redaktorem „Revue du chant grégorien”[3]. Od 1893 roku był przeorem opactwa św. Marcina w Ligugé, a od 1898 roku opatem w restytuowanym klasztorze św. Wandrille’a z Fontenelle[1][2]. Po wymierzonych w zgromadzenia zakonne reformach ministra Waldecka-Rousseau w 1901 roku wyjechał do Belgii[1][2].
Od 1860 roku uczestniczył pod kierownictwem Prospera Guérangera w pracach nad wydaniem nowych ksiąg liturgicznych dla francuskiej kongregacji benedyktynów[2]. Dokonał transkrypcji z najstarszych znanych źródeł chorałowych[2]. Przyczynił się do przywrócenia pierwotnej wersji chorału gregoriańskiego i oczyszczenia go z XVII- i XVIII-wiecznych zniekształceń[2]. Początkowo jego prace, pomimo dobrego przyjęcia w środowisku badawczym, nie znalazły uznania ze strony Watykanu, preferującego wydania ratyzbońskiej oficyny Pusteta[2]. Dopiero w 1904 roku papież Pius X powołał go na przewodniczącego komisji mającej opracować nowe wydanie śpiewów liturgicznych (Editio Vaticana)[1][2][3]. Opracowane przez nią nowe wydania Kyriale (1905), Graduale (1908) i Antiphonale Romanum (1912) oparto w znacznej mierze na pracach Pothiera[2].
Prace[edytuj | edytuj kod]
(na podstawie materiałów źródłowych[2][3])
- Le chant de l’église de Lyon du VIII-e au XVIII-e siècle (1881)
- De la virga dans les neumes (1882)
- De la syllabe pénultie des proparoxytons dans le chant grégorien (1906)
Wydania źródłowe[edytuj | edytuj kod]
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2][3])
- Les mélodies grégoriennes d’après la tradition (Tournai 1880)
- Liber gradualis (Tournai 1883)
- Processionale monasticum (Solesmes 1888)
- Varie preces (Solesmes 1888)
- Liber antiphonarius (Solesmes 1891)
- Liber responsorialis (Solesmes 1895)
- Cantus mariales (Paryż 1903)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2846. ISBN 0-02-865530-3.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 169. ISBN 978-83-224-0837-7.
- ↑ a b c d Podręczna encyklopedia muzyki kościelnej. opr. ks. Gerard Mizgalski. Poznań-Warszawa-Lublin: Księgarnia św. Wojciecha, 1959, s. 386.