Jewgienij Fominych

Jewgienij Fominych
Евгений Фоминых
	generał porucznik wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1906 ; Kojdanów
Data i miejsce śmierci	22 maja 1977 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1928–1960
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca: 25 Korpusu Pancernego
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa bitwa na łuku kurskim; operacja Bagration; operacja wiślańsko-odrzańska; operacja dolnośląska; operacja berlińska; operacja praska;
	Odznaczenia
	;

Jewgienij Iwanowicz Fominych (ros. Евгений Иванович Фоминых; ur. 11 grudnia^?/24 grudnia 1906 w Kojdanowie, zm. 22 maja 1977 w Moskwie) – radziecki generał porucznik wojsk pancernych, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rosyjskiej rodzinie robotniczej. Od 1914 mieszkał w Złatouście, skończył 6 klas szkoły kolejowej i został pomocnikiem ślusarza kolejowego, później pomocnikiem maszynisty parowozu, od 1925 należał do partii komunistycznej. Był sekretarzem komórki Komsomołu, w 1926 został sekretarzem rejonowego komitetu Komsomołu.

Od listopada 1928 do września 1930 odbywał służbę w pułku kolejowym, ukończył szkołę pułkową. Od maja 1931 ponownie służył w armii, w 1932 ukończył szkołę wojsk pancernych w Saratowie i został dowódcą plutonu, w 1941 ukończył Wojskową Akademię Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej (wydział inżynieryjny) i został dowódcą batalionu czołgów ciężkich w 23 Dywizji Pancernej Nadbałtyckim Specjalnym Okręgu Wojskowym.

Od czerwca 1941 walczył w wojnie z Niemcami na Froncie Północno-Zachodnim, od końca sierpnia do grudnia 1941 z powodu ciężkiej choroby przebywał w szpitalu, po wyzdrowieniu w grudniu 1941 został wykładowcą w charkowskiej szkole wojskowej. W kwietniu 1942 powrócił na front jako zastępca szefa sztabu 25 Brygady Pancernej Frontu Zachodniego, uczestniczył w operacji rżewsko-syczewskiej, w sierpniu 1942 został ranny, od listopada 1942 do marca 1943 dowodził pułkiem czołgów.

Od marca 1943 do marca 1944 był szefem sztabu, potem p.o. dowódcy i od lipca 1944 dowódcą 29 Korpusu Pancernego w składzie 5 Gwardyjskiej Armii Pancernej Frontu Stepowego i 2 Ukraińskiego, brał udział w bitwie pod Kurskiem, operacji biełgorodzko-charkowskiej, kirowohradzkiej, korsuń-szewczenkowskiej, humańsko-botoszańskiej, wileńskiej, mińskiej i kowieńskiej, 11 marca 1944 otrzymał stopień generała majora wojsk pancernych. Od 10 listopada 1944 do końca wojny dowodził 25 Korpusem Pancernym w składzie 3 Gwardyjskiej Armii 1 Frontu Białoruskiego i 1 Frontu Ukraińskiego, wyróżnił się w operacji wiślańsko-odrzańskiej, dolnośląskiej i berlińskiej, m.in. przy zajmowaniu Ostrowa Wielkopolskiego, Kożuchowa, Głogowa, Chociebuża i Lubina oraz w forsowaniu Odry. W czasie wojny był czterokrotnie ranny. 12 maja 1945 w rejonie Pragi wziął do niewoli generała proniemieckich kolaborantów, Andrieja Własowa.

27 czerwca 1945 otrzymał stopień generała porucznika wojsk pancernych, od lipca 1945 do stycznia 1947 dowodził 25 Dywizją Pancerną w Centralnej Grupie Wojsk.

W 1948 ukończył z wyróżnieniem i złotym medalem Wyższą Akademię Wojskową im. Woroszyłowa i został dowódcą wojsk pancernych i zmechanizowanych Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego. Od marca 1953 do lutego 1958 był I zastępcą komendanta Wojskowej Akademii Wojsk Pancernych, potem dowódcą 6 Gwardyjskiej Armii Pancernej.

We wrześniu 1960 został zwolniony do rezerwy. Jego imieniem nazwano ulicę w Dzierżyńsku.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (29 maja 1945)
Order Lenina (dwukrotnie)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie)
Order Kutuzowa I klasy
Order Suworowa II klasy
Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie)

I medale ZSRR i odznaczenia zagraniczne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=1685 (ros.)