Jan Płotnicki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Płotnicki
Ilustracja
kmdt. Jan Płotnicki (1930)
pułkownik MO pułkownik MO
Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1889
Gródek Jagielloński

Data i miejsce śmierci

11 września 1954
Warszawa

Przebieg służby
Formacja

Milicja Obywatelska

Stanowiska
  • kmdt woj. PP w Łucku (1932–1934)
  • kmdt woj. PP w Tarnopolu (1934–1935)
  • kmdt Centrum Wyszkolenia MO w Słupsku (1945–1947)
Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowej Państwowa Odznaka Sportowa Odznaka Strzelecka II RP
Grób Jana Płotnickiego na cmentarzu Powązkowskim

Jan Płotnicki (ur. 28 sierpnia 1889 w Gródku Jagiellońskim, zm. 11 września 1954 w Warszawie) – polski policjant (inspektor PP) i milicjant (pułkownik MO).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jego rodzice byli nauczycielami. Od 1912 był członkiem Związku Strzeleckiego. Został wcielony do 34. pułku obrony krajowej armii austro-węgierskiej. Wziął udział w działaniach I wojny światowej, 24 listopada 1914 w rejonie Dęblina został wzięty do niewoli rosyjskiej i zesłany w głąb Rosji – był nad Bajkałem i na Uralu. Do Polski powrócił w 1918. Bezpośrednio po powstaniu II RP, z rekomendacji Bolesława Wieniawy Długoszowskiego był zatrudniony w kancelarii wojskowej Belwederu. W 1919 został skierowany do służby w upaństwowionej Milicji Ludowej Robotniczej Partii Polskich Socjalistów. Później sprawował różne funkcje w Policji Państwowej, m.in. adiutanta komendanta głównego, kierownika wydziału dyscyplinarnego w Komendzie Głównej (1926). W latach 1928–1929 odbył staż w Komendzie Wojewódzkiej we Lwowie, gdzie przygotowano go do objęcia stanowiska komendanta wojewódzkiego PP w Łucku (1932–1934), następnie w Tarnopolu (1934–1935). Od 1935 był oficerem inspekcyjnym Komendy Głównej.

Po wybuchu II wojny światowej, wraz z komendantem głównym i innymi policjantami po przekroczeniu granicy rumuńskiej został internowany w Targoviste. Po zwolnieniu, w Slatinie zajmował się edukacją polskich dzieci pozostawionych w Rumunii. W sierpniu 1940 wrócił do Warszawy. W okresie okupacji niemieckiej kierował Centralą Odzieżową dla Policji Polskiej GG i policji ukraińskiej.

Po II wojnie światowej z rekomendacji Zofii Gomułkowej mianowano go komendantem Centrum Wyszkolenia MO w Słupsku (1945–1947). Aresztowany w Warszawie w październiku 1947 i osadzony w areszcie przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Skazany 28 maja 1952 na siedem lat więzienia, w dwa lata później, 2 sierpnia 1954 zwolniony z dalszego odbywania kary ze względu na zły stan zdrowia.

Zmarł 11 września 1954. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 103-4-2)[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Cmentarz Stare Powązki: JAN PŁOTNICKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-16].
  2. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziale odzyskania Niepodległości”.
  3. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi na polu bezpieczeństwa publicznego”.
  4. ↑ M.P. z 1925 r. nr 5, poz. 17 „za spełnienie z narażeniem życia czynów, wychodzących poza ramy zwykłych obowiązków służbowych”.
  5. ↑ a b Na podstawie fotografii z 1934 r. [1].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Robert Litwiński, Skutki działań wojennych w 1939 r. dla policji w Małopolsce Wschodniej, Dzieje Najnowsze, Rocznik XXXIX – 2007.
  • Michał Kowalski, Niezwykłe losy pierwszego komendanta, Głos Pomorza z 9 marca 2007.
  • Marta Grzybowska. Komendant Płotnicki. „Przegląd Prewencyjny”. Nr 2, s. 8–9, 2010-05-28. Słupsk: Komenda Szkoły Policji. ISSN 2080-7872. 
  • Marcin Kania, Losy funkcjonariuszy policji II Rzeczypospolitej Polskiej w Polsce Ludowej, Pamięć i Sprawiedliwość, IPN Warszawa nr 1/2012, s. 421–451.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Płotnicki&oldid=71947582”