Jan Budzianowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Budzianowski
major żandarmerii major żandarmerii
Data i miejsce urodzenia

17 października 1896
Bircza

Data i miejsce śmierci

5 października 1936
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1936

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

6 Dywizjon Żandarmerii
Dywizjon Żandarmerii KOP
1 Dywizjon Żandarmerii
8 Dywizjon Żandarmerii

Stanowiska

dowódca szwadronu
zastępca dowódcy dywizjonu
dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Medal za Ratowanie Ginących Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Korony Rumunii
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych

Jan Kanty Włodzimierz Budzianowski (ur. 17 października 1896 w Birczy, zm. 5 października 1936 w Warszawie[1]) – major żandarmerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 października 1896 w Birczy, w ówczesnym powiecie dobromilskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Karola[2]. Przed I wojną światową był członkiem Związku Strzeleckiego, a w czasie wojny walczył w szeregach 2 pułku piechoty Legionów Polskich. W 1918 roku organizował Polską Organizację Wojskową w Tarnopolu. W listopadzie tego roku został aresztowany przez Ukraińców. Po ucieczce z obozu internowanych wstąpił do Wojska Polskiego i walczył na wojnie z Ukraińcami, a następnie na wojnie z bolszewikami.

1 czerwca 1921 roku, w stopniu rotmistrza, pełnił służbę w 6 dywizjonie żandarmerii polowej etapowej, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 6 dywizjon żandarmerii we Lwowie[3]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 50. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii. Do 1927 roku służył w 6 dywizjonie żandarmerii[4]. W 1923 roku zajmował stanowisko oficera do szczególnych poruczeń[5][6]. Z dniem 15 października 1924 roku został odkomenderowany na pięć miesięcy do 9 dywizjonu żandarmerii w Brześciu[7]. 25 czerwca 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów żandarmerii z jednoczesnym przydziałem służbowym do dywizjonu żandarmerii KOP[8][9]. 6 lipca 1929 roku powrócił do 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie[10]. Od 15 stycznia 1930 roku do 20 grudnia 1932 roku był dowódcą Szwadronu Ochronnego, którego zadaniem była ochrona Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów żandarmerii[11]. 11 kwietnia 1933 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie[12]. Od 22 grudnia 1934 roku dowodził 8 dywizjonem żandarmerii w Toruniu[13].

Zmarł 5 października 1936 roku o godz. 0.30 w Szpitalu Szkolnym Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. Pochowany 7 października 1936 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A5-6-15)[14].

Był współzałożycielem Lwowskiego Klubu Sportowego Lechia (w 1903 roku), sędzią piłkarskim i członkiem kolegium sędziów piłkarskich[15].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 11 listopada 1936 roku, s. 33.
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-14].
  3. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 403.
  4. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 292. Na liście starszeństwa figuruje, jako Włodzimierz Budzianowski.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1058, 1064.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 962, 966.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 103 z 2 października 1924 r., s. 570.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 17 z 25 czerwca 1927 roku, s. 192.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 672, 675.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 214.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 791, 288.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 80.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 269.
  14. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  15. ↑ „Polska Zbrojna” Nr 274 z 6 października 1936 roku, s. 4 i 6.
  16. ↑ Dz.U. z 1931 r. nr 156, poz. 227 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 362.
  18. ↑ Tadeusz Wawrzyński, Oficerowie żandarmerii Kawalerowie Krzyża i Medalu Niepodległości, Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej Nr 24 z 2001 r.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 26 września 1922, s. 734.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 371.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Budzianowski&oldid=69047735”