Jan Brodzki
 Rtm. Jan Brodzki na koniu Wiking, rok 1937 | |
 rotmistrz
| |
| Data urodzenia |
2 lutego 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 stycznia 1980 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca szwadronu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Jan Brodzki (ur. 2 lutego 1902, zm. 2 stycznia 1980 w Poznaniu) – rotmistrz Wojska Polskiego, odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jan Brodzki urodził się 2 lutego 1902 roku w rodzinie Andrzeja Leopolda Brodzkiego. Przed 1926 roku został przydzielony do służby w 15 pułku Ułanów Poznańskich. 27 czerwca 1935 roku awansował na rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 41. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[2].
W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził szwadronem ciężkich karabinów maszynowych w 15 pułku Ułanów Poznańskich[3]. 8 września, chory na anginę, odszedł do szpitala w Kutnie[4]. 12 września na wieść o śmierci dowódcy pułku ppłk. Tadeusza Mikke, wbrew opinii lekarzy, opuścił na własne życzenie szpital i wyruszył w kierunku miejsca stacjonowania pułku. Po przybyciu na miejsce, 14 września, został oficerem sztabowym nowo utworzonej, z resztek pozostałych po walkach ułanów, Grupy Operacyjnej Kawalerii generała Abrahama. W obronie Warszawy walczył jako oficer sztabu Zbiorczej Brygady Kawalerii. 20 września został ranny na Bielanach[5]. Po kapitulacji stolicy trafił do niemieckiej niewoli. Trafił do Oflagu XI B Braunschweig, numer jeniecki - 601[6]. W niewoli przebywał do 1945 roku.
Po wojnie z uwagi na zdrowie został zdemobilizowany i jako inwalida wojenny mieszkał w Poznaniu. Tam też poślubił córkę swojego poległego dowódcy. Zmarł 2 stycznia 1980 roku. Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu[7].
Rotmistrz Brodzki był wielokrotnym mistrzem jeździeckim:
- 1926 - tytuł Mistrza Armii 3 Dywizji Kawalerii na koniu „Jegomość”.
- 1928 - zdobył I miejsce zespołowe w zawodach o Mistrzostwo Korpusu na koniu „Łatany”.
- 1929 - zdobył tytuł Mistrza Armii na koniu „Nelson”,
- 1930 - zdobył w Warszawie tytuł Mistrza Armii na koniu „Mój”,
- 1933 - zdobył III indywidualną nagrodę na koniu „Wiking”,
- 1937 - zdobył tytuł I-go Wicemistrza Armii A.P. w Białymstoku, znowu na „Wikingu”.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Abraham 1990 ↓, s. 302.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 72.
- ↑ Abraham 1990 ↓, s. 285.
- ↑ Abraham 1990 ↓, s. 53.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 308.
- ↑ Super User, szukaj w bazie [online], www.straty.pl [dostęp 2018-09-13] (pol.).
- ↑ Poznańskie cmentarze [1].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Roman Abraham: Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07712-6.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Zaręba P. (opracowanie zbiorowe pod redakcją), Dzieje 15 Pułku Ułanów Poznańskich (1 Pułk Ułanów Wielkopolskich ), Londyn 1962.
- Genealogia rodziny Góreckich ze zb. prywatnych.