Jacek Kacprzak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jacek Kacprzak
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 grudnia 1970
Białobrzegi

Wzrost

174 cm

Pozycja

pomocnik

Informacje klubowe
Klub

Bar Ulubiona ETV Warszawa

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1986–1987 Pilica Białobrzegi
1987–1991 Radomiak Radom
1991–1998 Legia Warszawa 134 (13)
1991–1998 Polonia Warszawa (wyp.) 22 (2)
1998 AE Larisa
1999 Panetolikos GFS
1999 Aarhus GF 6 (1)
2000–2001 Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski 52 (8)
2002 Radomiak Radom
2002–2003 Górnik Polkowice 25 (4)
1987–1991 Stasiak Opoczno 20 (1)
2004–2007 Radomiak Radom
2007–2012 Pilica Białobrzegi
2015–2018 Bar Ulubiona ETV Warszawa
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Jacek Adam Kacprzak (ur. 23 grudnia 1970 w Białobrzegach) – polski piłkarz, pomocnik. Reprezentant Polski juniorów. Mistrz Polski, zdobywca Pucharu Polski i Superpucharu z Legią Warszawa. Po zakończeniu kariery piłkarskiej trener.

Z zawodu technik ekonomista. Karierę zawodniczą rozpoczynał w wieku 16 lat w Pilicy Białobrzegi. W 1987 roku przeszedł do Radomiaka Radom. 2 lata później wywalczył z nim brązowy medal mistrzostw Polski juniorów. Po sezonie 1990/1991 podpisał kontrakt z Legią Warszawa. W ekstraklasie zadebiutował 27 lipca 1991 roku w domowym meczu przeciwko krakowskiemu Hutnikowi. W rozgrywkach o mistrzostwo Polski 1991/1992 Kacprzak z drużyną zajął 10. miejsce. Wystąpił w 32 spotkaniach ligowych, strzelając 3 bramki. Rok później wywalczył z zespołem wicemistrzostwo kraju. W związku z nigdy nieudowodnionymi podejrzeniami o niesportową postawę w trakcie gier drużyna z Warszawy nie objęła tytułu mistrza Polski i została wycofana z rozgrywek europejskich. W tym sezonie Kacprzak wystąpił w lidze w 26 meczach i zdobył 2 gole. W 1993 roku przeszedł do stołecznej Polonii, z którą po roku spadł z ekstraklasy. Przed rozpoczęciem kolejnego sezonu wrócił do Legii. W 1995 roku wywalczył z nią mistrzostwo kraju, puchar krajowy i superpuchar. W kolejnym sezonie z Legią przystępował do Ligi Mistrzów UEFA, gdzie wystąpił w 1 spotkaniu. W 1996 roku ponownie zdobył z Legią wicemistrzostwo Polski (rozegrał 4 mecze, strzelił 1 bramkę). W następnych rozgrywkach ekstraklasy (1996/1997) sięgnął z zespołem po puchar krajowy, a rok później po superpuchar. Potem wyjechał do Grecji, by reprezentować barwy kolejno AE Larisa i Panetolikosu. Jesienią sezonu 1999/2000 grał duńskim I-ligowym Aarhus GF. W lidze rozegrał 6 spotkań i strzelił 1 bramkę. W 2000 roku wrócił do Polski i został zawodnikiem Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski, dla której zaliczył 8 trafień do bramki rywala w ekstraklasie. Potem grał w: Radomiaku, Górniku Polkowice i Stasiaku Opoczno, po czym z powrotem przeszedł do Radomiaka. Po dwóch sezonach spędzonych na zapleczu ekstraklasy z „Zielonymi” spadł do III ligi. Potem grał w Pilicy Białobrzegi, w której kończył karierę i pełnił jednocześnie obowiązki szkoleniowca, od 2009 (karierę oficjalnie zakończył we wrześniu 2012).

W kwietniu 2007 roku, jako zawodnik III-ligowego Radomiaka, odebrał dyplom trenerski drugiej klasy. Zmagał się z kontuzją kolana i nie mógł trenować. W walce o II ligę po przegranym spotkaniu radomian z wiceliderem, Concordią Piotrków trybunalski, przejął funkcję po Józefie Antoniaku I trenera zespołu. Jego grającym asystentem został kapitan – Zbigniew Wachowicz. Zaliczył udany debiut, gdyż jego podopieczni na własnym stadionie pokonali Olimpię Elbląg 2:0. Po ostatnim spotkaniu ligowym zakończył pracę w Radomiaku, a piłkarze pozostali w III lidze, plasując się na 7. miejscu.

W lutym 2007 roku został mianowany menadżerem sportu w urzędzie gminy Białobrzegi. W tym samym oraz w 2015 roku bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Platformy Obywatelskiej.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]