Ignacy Rychłowski (żołnierz)
| |
 chorąży
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 lipca 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 października 1950 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1922 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
15 Wielkopolski Pułk Artylerii Lekkiej |
| Stanowiska |
dowódca działa |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
Izba Skarbowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
Ignacy Rychłowski (ur. 26 lipca 1895 w Szymborze, zm. 2 października 1950 w Kwidzynie) – żołnierz armii niemieckiej, armii wielkopolskiej i chorąży Wojska Polskiego. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko–bolszewickiej i kampanii wrześniowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Władysława i Katarzyny z d. Halas[1]. W 1915 wcielony do armii niemieckiej. Od stycznia 1919 włączył się do powstania wielkopolskiego organizując oddział powstańczy w Szymborze. W odrodzonym Wojsku Polskim służył w 15 pułku artylerii. Od 1920 walczył na frontach wojny polsko-bolszewickiej jako instruktor obsługi dział produkcji niemieckiej w 201 pułku piechoty. Szczególnie zasłużył się w bitwie pod Radzyminem, gdzie "w rejonie wsi Helenów uratował zagrożoną baterię 201 pap wyprowadzając działo przed własne pozycje, zniszczył punkt obserwacyjny i odrzucił piechotę npla"[1]. Za tę postawę został awansowany do stopnia chorążego i odznaczony Orderem Virtuti Militari.
W wojsku do 1922. Później prowadził własną firmę. Od 1933 urzędnik Izby Skarbowej w Jarocinie, a później także w Poznaniu. Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach Armii „Poznań”. Po zakończeniu walki aresztowany przez gestapo i osadzony w Forcie VII Poznań. Tam w wyniku ciężkich przesłuchań stracił oko i słuch w jednym uchu. Później przewieziony na roboty przymusowe na Pomorze. Po zakończeniu wojny został burmistrzem Kwidzyna. Tam też zmarł w 1950.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Dwukrotnie żonaty: ze Stanisławą Chytros i Leokadią Baniecką. Troje dzieci[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 128.
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 129.
- ↑ Panufnik 1929 ↓, s. 29-30.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Ładysław Panufnik: Zarys historii wojennej 15-go pułku artylerii polowej Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.