G-63
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Biuro konstrukcyjne P. Grochowskiego |
| Typ |
lekki szybowiec desantowy |
| Konstrukcja |
średniopłat o konstrukcji całkowicie drewnianej |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
28,01 m |
| Długość |
14,00 m |
| Powierzchnia nośna |
70,00 m² |
| Masa | |
| Własna |
1400 kg |
| Użyteczna |
1800 kg |
| Startowa |
3200 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość holowania |
250 km/h |
| Współczynnik obciążenia konstrukcji |
44 kg/m² |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 16 żołnierzy z pełnym wyposażeniem | |
| Użytkownicy | |
| ZSRR | |
G-63 – radziecki lekki szybowiec desantowy z lat trzydziestych XX wieku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Na początku lat 30. XX wieku w ZSRR w związku z rozpoczęciem tworzenia wojsk powietrznodesantowych stworzono w Moskwie specjalne biuro konstrukcyjne sił powietrznych pod kierownictwem Pawła I. Grochowskiego, którego zadaniem miało być projektowanie i budowano szybowców dla tych wojsk. Pierwszym szybowcem opracowanym w tym biurze była konstrukcja oznaczona jako G-63, którą zaprojektował Borys D. Urłapow.
Z uwagi na postawione warunki: udźwig do 1700 kg, pomieszczenia do transportu 16 żołnierzy i przystosowanie do holowania przez dwupłatowy samolot R-5 z silnikiem o mocy 300 KM (400 kW), konstruktor zrezygnował z koncepcji szybowca o pojemnym kadłubie, a transportowanych żołnierzy umieścił w skrzydłach w pozycji leżącej.
W 1932 roku zbudowany w zakładach w Leningradzie prototyp tego szybowca i podano go szeregu badań. Potwierdziły one jego przydatność, a próby państwowe potwierdziły celowość jego zastosowania do działań desantowych.
W 1934 roku opracowano nową wersję tego szybowca oznaczoną jako G-63 bis o nazwie Jakow Ałksnis, która różniła się od prototypu wprowadzeniem kabiny drugiego pilota za kabiną pierwszego. W toku dalszych badań i prób okazało się, że sposób umieszczenia w szybowcu żołnierzy desantu utrudnia im jego opuszczenie, w związku z tym pracę nad nim przerwano, jak również nie podjęto jego produkcji.
Prototyp szybowca G-63 natomiast przerobiono na motoszybowiec transportowy, który oznaczono jako G-32M-11 Strekoza, a do jego napędu użyto silnika M-11 o mocy 61 KM (81 kW). Ten motoszybowiec używany był później do badań atmosfery.
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Szybowiec G-63 to średniopłat o konstrukcji drewnianej. Kadłub o konstrukcji półskorupowej i smukłym kształcie mieścił odkrytą kabinę pilota. Usterzenie klasyczne.
Skrzydła o konstrukcji składającej się z wręg i podłużnic o grubości wynoszącej 630 mm i cięciwie przykadłubowej około 4 m, mieściły pomieszczenia dla przewozu żołnierzy, po 8 w każdym skrzydle. Ładownia znajdowała się w części przykadłubowej, a żołnierze zajmowali miejsca w pozycji leżąc z głową do przodu. W tej części skrzydło w przedniej części było przezroczyste – stanowiło okno.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Królikiewicz: Szybowce transportowe. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1985, s. 23-26. ISBN 83-11-07162-4.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- GROCHOWSKI G-63. serwisy.ioh.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- zdjęcie samolotu
