Fregaty projektu 35
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia |
nr 820, Królewiec |
| Wejście do służby |
1964 |
| Zbudowane okręty |
9 (35) plus 9 (35M) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 950 t |
| Długość |
82,4 m |
| Szerokość |
9,2 m |
| Zanurzenie |
2,9 m |
| Napęd |
CODAG, 2 silniki wysokoprężne o mocy łącznej 12 000 KM i 2 turbiny gazowe o mocy łącznej 30 000 KM |
| Prędkość |
32 węzły |
| Zasięg | |
| Załoga |
98 |
| Uzbrojenie |
4 działa uniwersalne 76 mm AK-726 (2×II) |
Fregaty projektu 35 – typ radzieckich fregat budowanych w latach 1964–1965, znanych także pod oznaczeniem kodowym NATO Mirka. Zbudowano 18 jednostek tego typu (9 jednostek typu Mirka I i 9 jednostek typu Mirka II).
Fregaty projektu 35 klasyfikowane były w ZSRR jako dozorowce (storożewyj korabl, w skrócie SKR)[1]. Opracowano je jako rozwinięcie fregat projektu 159 (kod NATO: Pietya) i na początkowym etapie miały nosić oznaczenie projektu 159AB[1]. Przede wszystkim celem było ulepszenie napędu dla zwiększenia prędkości – zastosowano śruby w tunelach na rufie, do których przy wysokich prędkościach były tłoczone gazy turbiny gazowej[1]. Napęd nie spełnił jednak oczekiwań i okręty nie mogły osiągać prędkości większej niż 35 węzłów, a praktycznie 31 węzłów, mimo przewidywanej prędkości 40 węzłów[1].
W latach 1961–1968 zbudowano dla marynarki ZSRR 18 okrętów projektu 35, wszystkie w stoczni nr 820 w Królewcu[1]. Początkowo nosiły oznaczenia PŁK (protiwołodocznyj korabl) z numerami, a od 1966 roku: SKR z numerami[2]. Między 1973 a 1978 dziewięć z nich zmodernizowano do projektu 35M[1].
Fregaty tych dwóch podtypów służyły jedynie w radzieckich Flotach Bałtyckiej i Czarnomorskiej. Ich głównym zadaniem było wykrywanie przeciwokrętowych pocisków rakietowych[potrzebny przypis]. W tym celu jednostki Mirka I zostały wyposażone w stacje radiolokacyjne „Slim Net”, a Mirka II w stacje „Strut Curve”. W celu zwiększenia możliwości poszukiwania okrętów podwodnych, na wszystkich jednostkach obydwu podtypów zamontowano ponadto, w miejsce wyrzutni bomb głębinowych prawej burty, hydrolokatory opuszczane. Głównym akwenem operacyjnym fregat były wody Bałtyku, którego warunki oceanograficzne czyniły wykrywanie okrętów podwodnych niezwykle trudnym zadaniem. W latach dziewięćdziesiątych liczba jednostek typu Mirka została zmniejszona do pięciu. Wszystkie one zostały złomowane do 1998 roku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Apalkow 2005 ↓, s. 81.
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 81–88.
- ↑ Robert Jackson: Niszczyciele, fregaty i korwety. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2001.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7.
- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).