Dyluwializm

Dyluwializm (łac. diluvium potop) – koncepcja formowania Ziemi łącząca badania geologiczne z opisem biblijnego potopu. Popularna od XVII w. do końca XIX w. W XIX wieku wchodziła w skład teologii naturalnej. Obecnie ma charakter wyłącznie konfesyjny, sporadycznie wykładana na amerykańskich uczelniach należących do związków wyznaniowych – element kreacjonizmu^[1].

Klasycznym przedstawicielem dyluwializmu był Thomas Burnett, który łącząc argumenty biblijne z własnymi rozważaniami opartymi między innymi na lekturze Kartezjuszua w swojej pracy Sacred Theory of the Earth (1690) twierdzi, że rzeźba Ziemi została ukształtowana przez wody potopu w następstwie grzechów ludzkich, a przed potopem skorupa ziemska była idealnie gładka i symetryczna. Książka ta została przyjęta przez Kościół anglikański z uznaniem, przetłumaczona na wiele języków i umieszczona na listach “zalecanych lektur” na wielu protestanckich uczelniach^[2].

Innym głosicielem tego poglądu był Johann Jakob Scheuchzer.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Stephen Jay Gould, Skały wieków, tłum. Jacek Bieroń, Poznań 2002, s. 25-40.
↑ Wiktor Werner, Wpływ protestanckiej tradycji religijnej na ukształtowanie się standardu przyrodoznawstwa w USA [w:] Bożena Płonka-Syroka [red.], Studia z dziejów kultury medycznej, Wrocław 2003, s. 51-74.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Katastrofizm (biologia)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Herbert Wendt, Przed potopem, przekład Anna Jerzmańska, Złota Seria Literatury Popularnonaukowej, Warszawa 1971.

[1] Stephen Jay Gould, Skały wieków, tłum. Jacek Bieroń, Poznań 2002, s. 25-40.

[2] Wiktor Werner, Wpływ protestanckiej tradycji religijnej na ukształtowanie się standardu przyrodoznawstwa w USA [w:] Bożena Płonka-Syroka [red.], Studia z dziejów kultury medycznej, Wrocław 2003, s. 51-74.

[1]

[2]