Doktryna industrializacji

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Doktryna industrializacjidoktryna polityki gospodarczej sformułowana w okresie międzywojennym w ZSRR, przypisująca główną rolę w procesie rozwoju rozbudowie przemysłu ciężkiego oraz gałęzi wytwarzających środki produkcji. Po II wojnie światowej narzucono ją krajom objętym radziecką strefą wpływów (w tym także Polsce), w wyniku czego powstały poważne patologie strukturalne w ich gospodarkach.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Winiarski B. (red.), Polityka gospodarcza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006.