Andrzej Szarski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Szarski
Andrzej Adam Szarski
Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1899
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

20 października 1972
Tustin

Zawód, zajęcie

prawnik, bankowiec

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Andrzej Adam Szarski (ur. 28 sierpnia 1899 w Wiedniu, zm. 20 października 1972 w Tustin) – major artylerii Polskich Siłach Zbrojnych, kawaler Orderu Virtuti Militari, prawnik i bankowiec.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Marcina, ekonomisty i senatora II Rzeczypospolitej, i Olgi z Budwińskich. Był bratem Kazimierza, zoologa, profesora i rektora Uniwersytetu Wrocławskiego. Jego stryj Henryk, był dziadem Henryka, Jacka i Jana. Uczył się w szkołach średnich w Wiedniu i Lwowie, zdał maturę w Krakowie.

Podczas I wojny światowej, w latach 1917–1918, służył w c. i k. armii na froncie włoskim. U kresu wojny w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa, najpierw służąc na odcinku szkoła kadecka, na odcinku Wulka, później w baterii IV artylerii[1][2][3]. W Wojsku Polskim służył do 1921. Był żołnierzem 3 baterii 5 Pułku Artylerii Polowej[1]. Został awansowany na stopień porucznika rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5]. W 1923 był oficerem rezerwowym 5 Pułku Artylerii Polowej we Lwowie[6][7]. W 1934 był oficerem rezerwowym 26 Pułku Artylerii Lekkiej w Skierniewicach[8]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 53. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[9].

W okresie międzywojennym ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i uzyskał tytuł doktora praw. Był dyrektorem Powszechnego Banku Związkowego w Warszawie i sędzią Sądu Okręgowego w Warszawie. Był również członkiem korespondentem Izby Przemysłowo-Handlowej, członkiem Rady Naukowej Instytutu Organizacji i Kierowania i członkiem zarządu Izby Handlowej Polsko-Belgijskiej.

W okresie II wojny światowej walczył w randze majora w Polskich Siłach Zbrojnych. Służył również jako oficer wywiadu w brytyjskim wywiadzie. Do końca życia był majorem rezerwy[1].

Po wojnie zamieszkał w Stanach Zjednoczonych. Zmarł po długiej chorobie 20 lub 28 października 1972 w Tustin[1].

Andrzej Szarski był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Zofią Pająk (1896–1973), a następnie od 23 czerwca 1935 z Ireną Horn (1901–1972). Miał córkę Zofię.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 23, s. 104, Grudzień 1972. Koło Lwowian w Londynie. 
  2. Józef Grabowski: Listopadowe boje o szkołę kadecką. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918–1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 153. ISBN 83-85218-56-4.
  3. Zdzisław Latawiec: Bateria IV Artylerii. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918–1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 229. ISBN 83-85218-56-4.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 855.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 647.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 724.
  7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 779.
  8. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 138, 638.
  9. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 686.
  10. M.P. z 1938 r. nr 93, poz. 143 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]