Alojzy Tadeusz Schuster

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alojzy Schuster
Ilustracja
Jako major w 1924
podpułkownik artylerii podpułkownik artylerii
Pełne imię i nazwisko

Alojzy Tadeusz Schuster

Data i miejsce urodzenia

17 marca 1890
Maków

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1910–1929, 1939–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

5 Dywizjon Artylerii Konnej

Stanowiska

dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Krzyż Wojskowy Karola
Multimedia w Wikimedia Commons
Żołnierskie śniadanie wielkanocne w III baterii 5 dak w Krakowie. D-ca ppłk Alojzy Szuster siedzi za stołem szósty od lewej.

Alojzy Tadeusz Schuster (ur. 17 marca 1890 w Makowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 marca 1890 w Makowie, w ówczesnym powiecie myślenickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ludwika i Julii z Wasyanowiczów[1]. W 1910 został powołany do służby w cesarskiej i królewskiej Armii, w charakterze jednorocznego ochotnika. Na stopień kadeta rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1912 i przydzielony w rezerwie do c. i k. Dywizjonu Artylerii Konnej Nr 11 we Lwowie[2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach macierzystego oddziału, który w 1916 został przemianowany na Dywizjon Artylerii Konnej Nr 4, a później na Pułk Artylerii Polowej Nr 4K[3][4][5]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1914[6], a na stopień nadporucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej[7][8].

Brał udział w wojnie z bolszewikami m.in. w wyprawie kijowskiej jako porucznik i kapitan 5 Lwowskiego pułku artylerii polowej, w którym dowodził 2 baterią „Julia”. Z końcem 1920 został odkomenderowany na stanowisko dowódcy baterii zapasowej artylerii konnej nr 2 we Lwowie. Na tym stanowisku 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[9].

W czerwcu 1921 awansowany na majora. Wiosną 1922 objął stanowisko zastępcy dowódcy tworzącego się 10 dywizjonu artylerii konnej w Jarosławiu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 110. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10]. W końcu 1922 został dowódcą 5 dywizjonu artylerii konnej w Krakowie[11][12]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 15 sierpnia 1924 i 24. lokatą w korpusie oficerów artylerii[13]. W styczniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem na stanowisko rejonowego inspektora koni w Skierniewicach[14][15]. W marcu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV, a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku[16][17]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[18].

W 1935 mieszkał w Krakowie przy ul. Szlak 47[19]. Pracował w Hucie Hubertus w Bytomiu-Łagiewnikach. Był członkiem Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego[20].

We wrześniu 1939 zmobilizowany. 19 września 1939 w miejscowości Bursztyn (województwo stanisławowskie) dostaje się do niewoli sowieckiej wraz z grupą gen. bryg. Piotra Skuratowicza i zostaje wywieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie[1]. Pochowany na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu na Piatichatkach.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopień pułkownika[21]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[22].

Dąb Pamięci poświęcony Alojzemu Schusterowi został posadzony w październiku 2008 przy kościele parafialnym pw. Przemienienia Pańskiego w Zuzeli (powiat ostrowski, województwo mazowieckie).

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

5 listopada 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[19].
austriackie

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 476.
  2. ↑ Schematismus 1913 ↓, s. 933, 1034.
  3. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 757.
  4. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 1016.
  5. ↑ a b c d e Ranglisten 1918 ↓, s. 1244.
  6. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 670.
  7. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 855.
  8. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1068.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 15 września 1920, s. 857.
  10. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 191.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 805, 815.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 724, 738.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 733.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928, s. 25.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 430, 450.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929, s. 87.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 218.
  18. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 342, 943.
  19. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-05-21]..
  20. ↑ Sprawozdanie Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego za rok 1935. 1936, s. 51. [dostęp 2021-12-10].
  21. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  22. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 805.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 724.
  25. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 430.
  26. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-05-21]..
  27. ↑ M.P. z 1939 r. nr 197, poz. 479.
  28. ↑ na podstawie fotografii

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Alojzy_Tadeusz_Schuster&oldid=71894627”