Alfred Poźniak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alfred Poźniak
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data urodzenia

11 lutego 1856

Data śmierci

?

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,
Wojsko Polskie

Jednostki

100 Pułk Piechoty Austro-Węgier

Alfred Poźniak (ur. 11 lutego 1856, zm. ?) – oficer c. i k. armii, pułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 lutego 1856[1]. Został oficerem c. i k. armii. W październiku 1906 w stopniu podpułkownika 100 pułku piechoty został przeniesiony na własną prośbę w stan spoczynku – wówczas cesarz Franciszek Józef I wyraził mu najwyższe uznanie i zastrzegł użycie go w razie mobilizacji[2]. W 1907 w stopniu podpułkownika zamieszkiwał w Krakowie przy ulicy Garbarskiej 1[3]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W 1923, 1924 był pułkownikiem w stanie spoczynku[4][5]. W latach 20. zamieszkiwał we Lwowie[6]. W 1934 jako pułkownik piechoty w stanie spoczynki był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer w dyspozycji dowódcy OK VI i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[7].

Działał społecznie. Tuż po wojnie zamieszkując we Lwowie był członkiem czynnym zwyczajnym Wydziału Towarzystwa dla Popierania Nauki Polskiej we Lwowie[8]. Do 1923 był skarbnikiem Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża dla okręgu lwowskiego[9][10][11], a po przekształceniu organizacji (1925) był skarbnikiem miejskiej ekspozytury we Lwowie[12]. 8 marca 1925 został wybrany skarbnikiem Polskiego Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie[13]. W latach 30. był członkiem zwyczajnym Kasyna i Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie[14].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2017-03-04].
  2. Zmiany w armii i flocie. „Słowo Polskie”, s. 3, Nr 494 z 31 października 1906. 
  3. Księga adresowa Kraków 1907. s. 99.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1580.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1409.
  6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 886.
  7. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 969.
  8. Sprawozdanie Wydziału Towarzystwa dla Popierania Nauki Polskiej za rok 1919. 1920: Lwów, s. 29.
  9. Sprawozdanie Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża dla okręgu lwowskiego za rok 1923. Lwów: Towarzystwo Polskiego Żałobnego Krzyża, 1924, s. 7, 8.
  10. Sprawozdanie Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża dla okręgu lwowskiego za rok 1924. Lwów: Towarzystwo Polskiego Żałobnego Krzyża, 1925, s. 10.
  11. Marian Weber: Opieka nad grobami bohaterów na terenie województwa lwowskiego. Lwów: Polskie Towarzystwo Opieki nad Grobami Bohaterów, 1930, s. 30.
  12. Sprawozdanie Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów (Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża) Zarządu Oddziału Wojewódzkiego we Lwowie za rok 1926. Lwów: Polskie Towarzystwo Opieki nad Grobami Bohaterów, 1927, s. 29.
  13. Leszek Pudłowski. Polskie Towarzystwo Heraldyczne. Zarys dziejów 1906-1939. „Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego”. I (XII), s. 161, 1993. 
  14. Sprawozdanie Wydziału Kasyna i Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie zaczas od 1 kwietnia 1934 do 31 marca 1935 przedłożone Walnemu Zgromadzeniu w dniu 29 maja 1935. Lwów: Kasyno i Koło Literacko-Artystyczne we Lwowie, 1935, s. 33.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]