Sedewakantyzm

Sedewakantyzm (od łac. sede vacante – „przy nieobsadzonej stolicy” lub „przy pustym tronie”) – hipoteza teologiczna, według której wszystkie osoby, które zasiadają na tronie papieskim od czasu śmierci Papieża Piusa XII w 1958 roku, są antypapieżami. Istnieją także nieco starsze sedewakantystyczne opinie teologiczne, sięgające XIX wieku.

Zgodnie z doktryną sedewakantyzmu, wraz ze śmiercią ostatniego katolickiego papieża Piusa XII - dnia 9 października 1958 roku - Kościół Rzymski został ostatecznie przejęty przez masonerię, zaś Rzym dokonując apostazji przestał być stolicą świata chrześcijańskiego. Swoją tezę sedewakantyści opierają na mistycznej wizji Papieża Leona XIII z roku 1884 oraz wizjach mistyków chrześcijańskich XVI-XX wieku, które przepowiadały powszechną apostazję, zgorszenie i upadek papiestwa, duchowieństwa oraz wiernych.

Symbol Sedewakantyzmu - umbraculum zamiast tiary symbolizuje nieobsadzony urząd papieski.

Sedewakantyzm jest jednym z ruchów, które powstały na skutek niezgody części duchowieństwa katolickiego na postanowienia Soboru Watykańskiego II. Zdaniem zwolenników doktryny sedewakantyzmu, soborowi i posoborowi papieże, ze względu na błędy i herezje, które głosili, zanim zostali wybrani na ten urząd, nie mogli go objąć, gdyż jako heretycy znajdowali się poza Kościołem.

Kościół Rzymski po śmierci Papieża Piusa XII w 1958 roku jest nazywany przez samych sedewakantystów Antykościołem Antychrysta. Uznają oni, że zarządzany przez masonerię Watykan jest miejscem, skąd Antychryst rozpocznie swoje panowanie na Ziemi.

Zarzuty wobec Kościoła Rzymskiego po śmierci Papieża Piusa XII

Sedewakantyści krytykują m.in. wolność religijną, ekumenizm oraz dialog międzyreligijny. Według nich te działania i wynikające z nich konsekwencje doktrynalne fałszują dogmatyczne definicje Kościoła Chrystusowego oraz prymatu papieskiego.

Sedewakantyści oskarżają kościół posoborowy (czyli – ich zdaniem – zaistniały w wyniku rewolucyjnych zmian Soboru Watykańskiego II), że głosi on herezję modernizmu, potępioną przez św. Piusa X w encyklice Pascendi Dominici gregis w 1907 r. Sedewakantyści nie uznają ważności święceń kapłańskich udzielanych według rytu ustanowionego po Soborze Watykańskim II, zatem twierdzą, że kościół posoborowy utracił sukcesję apostolską. Co za tym idzie, sedewakantyści nie uznają ważności nowej mszy, ani też sakramentów szafowanych przez posoborowych księży. Według nich nowa liturgia mszy – Novus Ordo Missae – została sztucznie spreparowana w celu dopasowania jej do obrzędów protestanckich. Sedewakantyści swoje twierdzenia w tym zakresie opierają na ocenie danej przez papieża Leona XIII w liście apostolskim Apostolicae curae z 13 września 1896 r., który stwierdził nieważność protestanckiej eucharystii oraz anglikańskich święceń.

Sedewakantyści krytykują również Bractwo Świętego Piusa X za, jak twierdzą, ustępliwość, niekonsekwencję i niespójność logiczno-teologiczną, gdyż uznaje ono papieża, twierdząc jednocześnie, iż ten się myli.

Sedewakantyzm podzielony jest na kilkadziesiąt ruchów. Z sedewakantyzmu wyłoniło się wiele ruchów uznających różnych antypapieży (m.in. Grzegorz XVII, Pius XIII). Zwolennicy antypapieży określani są mianem konklawistów.

Zobacz też

• sedeprywacjonizm

Bibliografia

• M. Karas, Wyznania wiary i główne zasady doktrynalne. Katolicyzm, Kraków 2000, s. 259–267.
• T. Niecikowski, Sedewakantyzm. Zarys historii i doktryny radykalnego skrzydła katolickiego ruchu tradycjonalistycznego, w: „Nomos. Kwartalnik Religioznawczy”, z. 30-31, 2000, s. 101–121.

Linki zewnętrzne

• Kongregacja Maryi Niepokalanej Królowej – organizacja sedewakantystyczna ze Stanów Zjednoczonych (ang.)
• Polemika z sedewakantyzmem. sspx.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-30)]. (ang.)
• Portal polskich sedewakantystów